καηκε η Παρνηθα χωρις να αποδωθουν πουθενα ευθυνες.
καηκε ο Υμηττος απο τσιγαρο "αγνωστου".
ηρθε η σειρα της Πεντελης.
ξυπνησαν οι λυκοι και κατα "συμπτωση" καιγονται τα οικοπεδοφαγικα φιλετα.
γιατι να μην καψεις το δασακι που ο προπαππος σου θεωρουσε δικο του γιατι εκει εβγαζε τα σκυλια του για κατουρημα και να το αξιοποιησεις?
"ε, αμα καουν και αλλες 25.000 στρεματα δεν χαθηκε και ο κοσμος - δεντρα καιγονται οχι περιουσιες"...
και βλεπεις την ανεξελεγκτη κατασταση και νιωθεις ανημπορος.
αρχιζει ο πεσσιμισμος και η παραιτηση.
το προβλημα το πρωτοαντιμετωπισα με τα αδεσποτα, μετα με τα αγριμια και στο τελος απο την μολυνση του περιβαλλοντος.
"τι μπορω να κανω σε ολη αυτη την καταστροφη?" αναρωτιεσαι.
η απαντηση ειναι απλη: ξεκινας απο αυτο που βρισκεται μπροστα σου.
και μπροστα μας εχουμε την προστασια των καμενων και μη δασικων εκτασεων!
ΥΓ. κατι ακουσα και ελπιζω να μην ισχυει, περι αποφασης υπουργειου να αναδασωθει η Παρνηθα με καποιο Αυστραλιανο ειδος με γρηγορη αναπτυξη.
ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΑΝ ΓΙΝΕΙ.
ΟΧΙ ΞΕΝΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΤΟΠΙΚΟ ΟΙΚΟΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΒΟΥΝΟΥ ΜΑΣ ΦΥΤΑ.
ναστε καλα!
Πέμπτη 19 Ιουλίου 2007
Τετάρτη 18 Ιουλίου 2007
Σκαντζοχοιράκι, ανθρωποι και Ανθρωποι...
*
διαβασα αυτο, στο μπλογκ Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ
επειδη εχω ζησει αναλογες καταστασεις, το παραθετω αυτουσιο.
και φυσικα χαιρομαι οταν ανακαλυπτω εναν ακομη Ανθρωπο αναμεσα στα ανθρωπακια.
Σκαντζοχοιράκι
Μέχρι σήμερα αναρωτιέμαι
για το πόσα χιλιόμετρα είχε διανύσει
για να καταλήξει
στον κήπο μου
(είχε έρθει με την μεγάλη πυρκαγιά
στον Υμηττό το 92’)
φοβισμένο και απρόσιτο
με δυο μικρά, σαν χάντρες ματάκια
Θυμάμαι
ανεβοκατέβαινε την τσιμεντένια σκάλα τα βράδια
έτρωγε κρυφά τα φρούτα που του αφήναμε
και καμιά φορά μας άφηνε να το πλησιάσουμε
-κάθε μέρα και πιο πολύ-
Ένα βράδυ όμως γυρίζοντας σπίτι δεν το βρήκα
Υπέθεσα ότι θα έφυγε
μέχρι που διέκρινα μια κόκκινη γραμμή
στο τσιμέντο του κήπου
Την ακολούθησα μέχρι έξω στους θάμνους
και το βρήκα εκεί
άψυχο, σακατεμένο
Κοίταξα γύρω
Δυο σκιές κρύφτηκαν πίσω από μια γωνιά
Φώναξα «πούστηδες, αν έχετε αρχίδια βγείτε έξω να σας δω»
Άκουσα βήματα να απομακρύνονται γρήγορα
Πήρα το φτυάρι από την αποθήκη
Είπα στην μάνα μου και στον αδερφό μου να μη βγουν έξω
Ένιωσα μάτια πίσω από γρίλιες και στόρια
να με κατασκοπεύουν
Είχαν την γειτονιά πάλι δική τους
Την όμορφη, ήσυχη γειτονιά
με το κοντοκουρεμένο γκαζόν
και τα περιποιημένα τριαντάφυλλα
με το super market,
την παιδική χαρά και την εκκλησία
Βύθισα το φτυάρι στο χώμα.
νασαι καλα Βασιλη!
διαβασα αυτο, στο μπλογκ Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ
επειδη εχω ζησει αναλογες καταστασεις, το παραθετω αυτουσιο.
και φυσικα χαιρομαι οταν ανακαλυπτω εναν ακομη Ανθρωπο αναμεσα στα ανθρωπακια.
Σκαντζοχοιράκι
Μέχρι σήμερα αναρωτιέμαι
για το πόσα χιλιόμετρα είχε διανύσει
για να καταλήξει
στον κήπο μου
(είχε έρθει με την μεγάλη πυρκαγιά
στον Υμηττό το 92’)
φοβισμένο και απρόσιτο
με δυο μικρά, σαν χάντρες ματάκια
Θυμάμαι
ανεβοκατέβαινε την τσιμεντένια σκάλα τα βράδια
έτρωγε κρυφά τα φρούτα που του αφήναμε
και καμιά φορά μας άφηνε να το πλησιάσουμε
-κάθε μέρα και πιο πολύ-
Ένα βράδυ όμως γυρίζοντας σπίτι δεν το βρήκα
Υπέθεσα ότι θα έφυγε
μέχρι που διέκρινα μια κόκκινη γραμμή
στο τσιμέντο του κήπου
Την ακολούθησα μέχρι έξω στους θάμνους
και το βρήκα εκεί
άψυχο, σακατεμένο
Κοίταξα γύρω
Δυο σκιές κρύφτηκαν πίσω από μια γωνιά
Φώναξα «πούστηδες, αν έχετε αρχίδια βγείτε έξω να σας δω»
Άκουσα βήματα να απομακρύνονται γρήγορα
Πήρα το φτυάρι από την αποθήκη
Είπα στην μάνα μου και στον αδερφό μου να μη βγουν έξω
Ένιωσα μάτια πίσω από γρίλιες και στόρια
να με κατασκοπεύουν
Είχαν την γειτονιά πάλι δική τους
Την όμορφη, ήσυχη γειτονιά
με το κοντοκουρεμένο γκαζόν
και τα περιποιημένα τριαντάφυλλα
με το super market,
την παιδική χαρά και την εκκλησία
Βύθισα το φτυάρι στο χώμα.
νασαι καλα Βασιλη!
Τρίτη 17 Ιουλίου 2007
Πέμπτη 12 Ιουλίου 2007
σχολιο στο "ΠΑΡΝΗΘΑ - ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΚΟ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΚΑΛΟ!"
"ΠΑΡΝΗΘΑ - ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΚΟ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΚΑΛΟ!"
2 Σχόλια
Ο/Η K είπε...
jbg***ακουσα και οτι προθυμοποιηθηκαν οι εντουραδες να "περιπολουν" το βουνο!!!
σορυ, αλλά μας περνανε για μαλακες?
κακο κανανε και πριν καει το δασος με τις μηχανες τους.
ποσο μαλλον τωρα, που το βουνο εχει γινει η καλυτεροτερη πιστα γι αυτους.***
....ενω οι κυνηγετικοί σύλλογοι που βοήθησαν στην περίθαλψη των ελαφιών δεν καταστρέφαν πριν το δάσος....
πριν προβείς σε τέτοιου έιδους δηλώσεις καλό είναι να ερευνάς την είδηση στην πραγματική της διάσταση γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να χαρακτηριστείς (και με βούλα) αυτό που δεν θέλεις να σε περνάμε...
1 Δεν είμαστε εντουράδες
2 Θα πηγαίνουμε ανα εβδομάδα- 15 μέρες και θα φωτογραφίζουμε-ελέγχουμε τις περιοχές που θα έχουν ανατεθεί στην επίβλεψη μας.
3 Μοτοσικλέτα εντούρο δεν έχει εισελεθει ποτέ στον δρυμό παρά μόνο από τους δασικούς δρόμους που έχουν πρόσβαση και τετρακίνητα τέρατα 3 τόνων ...αυτά δεν σε πειράζουν όμως...
4 Γνωρίζω ότι υπάρχουν ανόητοι αναβάτες οι οποίοι χρησιμοποιούν το δάσος ως πίστα προπόνησης...αυτό όμως δεν είναι καταδικαστικό για όλους εμάς και ούτε είναι σωστό να κάνεις γενικούς αφορισμούς προς όλους τους μοτοσικλετιστές , εντουράδες.
5 Δεν έχω μοτοσικλέτα εκτός δρόμου(όπως και πολλοί άλλοι που προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν..) αυτό σημαίνει ότι θα σπάω την -προορισμένη για κίνηση στην άσφαλτο- μηχανή μου στους χωματόδρομους, προκειμένου να προσφέρω στον βαθμό που μπορώ για την προστασία της Πάρνηθας...δεν πάμε για προπόνηση ξέρεις...
6 Η πρωτοβουλία αυτή θα πραγματοποιήθει σε συνεργασία(και μόνο!!) με το Δασαρχείο και τους φορέις που θα αναλλάβουν την αναδάσωση και την προστασία του βουνού.
7 Ευκολο να τα ρίχνουμε όλα στους εντουράδες ε;
Φιλικά...
11 Ιούλιος 2007 6:02 μμ
Ο/Η johnniebegood είπε...
1 εγω εγραψα γι αυτο που ακουσα να ανακοινωνεται - ετσι ανακοινωθηκε
2 ηδη το βουνο ελεγχεται ΚΑΙ απο πολιτες μεσω δορυφορων
3 μην το λες. εγω άλλα βλεπω...
4 ειδες που ειχα δικιο? αν εισαι/εισαστε η εξαιρεση στον κανονα, Ευγε!
5 σου ειπα ηδη Ευγε. στο ξαναλεω για την προθυμια σου να προστατεψεις το βουνο.
6 σωστο. ετσι το δεχομαι!
7 διαβασες ολα οσα εχω γραψει?
διαβασε τα και θα καταλαβεις που τα ριχνω.
ευχαριστω για την ενημερωση, ωστε να μην χαρακτηρισθω (και με βουλα) αυτο που δεν θελω να με περνατε.
ενημερωτικα θα σου πω και εγω οτι δεν με ενδιαφερει το τι με περνανε οι αλλοι, αλλά το τι κανω εγω.
η ιστοσελιδα μου
Υπηρεσια Αναδασωσης Πλανητη
Ευγε για την προθυμια σας!
το εννοω!
12 Ιούλιος 2007 9:16 μμ
2 Σχόλια
Ο/Η K είπε...
jbg***ακουσα και οτι προθυμοποιηθηκαν οι εντουραδες να "περιπολουν" το βουνο!!!
σορυ, αλλά μας περνανε για μαλακες?
κακο κανανε και πριν καει το δασος με τις μηχανες τους.
ποσο μαλλον τωρα, που το βουνο εχει γινει η καλυτεροτερη πιστα γι αυτους.***
....ενω οι κυνηγετικοί σύλλογοι που βοήθησαν στην περίθαλψη των ελαφιών δεν καταστρέφαν πριν το δάσος....
πριν προβείς σε τέτοιου έιδους δηλώσεις καλό είναι να ερευνάς την είδηση στην πραγματική της διάσταση γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να χαρακτηριστείς (και με βούλα) αυτό που δεν θέλεις να σε περνάμε...
1 Δεν είμαστε εντουράδες
2 Θα πηγαίνουμε ανα εβδομάδα- 15 μέρες και θα φωτογραφίζουμε-ελέγχουμε τις περιοχές που θα έχουν ανατεθεί στην επίβλεψη μας.
3 Μοτοσικλέτα εντούρο δεν έχει εισελεθει ποτέ στον δρυμό παρά μόνο από τους δασικούς δρόμους που έχουν πρόσβαση και τετρακίνητα τέρατα 3 τόνων ...αυτά δεν σε πειράζουν όμως...
4 Γνωρίζω ότι υπάρχουν ανόητοι αναβάτες οι οποίοι χρησιμοποιούν το δάσος ως πίστα προπόνησης...αυτό όμως δεν είναι καταδικαστικό για όλους εμάς και ούτε είναι σωστό να κάνεις γενικούς αφορισμούς προς όλους τους μοτοσικλετιστές , εντουράδες.
5 Δεν έχω μοτοσικλέτα εκτός δρόμου(όπως και πολλοί άλλοι που προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν..) αυτό σημαίνει ότι θα σπάω την -προορισμένη για κίνηση στην άσφαλτο- μηχανή μου στους χωματόδρομους, προκειμένου να προσφέρω στον βαθμό που μπορώ για την προστασία της Πάρνηθας...δεν πάμε για προπόνηση ξέρεις...
6 Η πρωτοβουλία αυτή θα πραγματοποιήθει σε συνεργασία(και μόνο!!) με το Δασαρχείο και τους φορέις που θα αναλλάβουν την αναδάσωση και την προστασία του βουνού.
7 Ευκολο να τα ρίχνουμε όλα στους εντουράδες ε;
Φιλικά...
11 Ιούλιος 2007 6:02 μμ
Ο/Η johnniebegood είπε...
1 εγω εγραψα γι αυτο που ακουσα να ανακοινωνεται - ετσι ανακοινωθηκε
2 ηδη το βουνο ελεγχεται ΚΑΙ απο πολιτες μεσω δορυφορων
3 μην το λες. εγω άλλα βλεπω...
4 ειδες που ειχα δικιο? αν εισαι/εισαστε η εξαιρεση στον κανονα, Ευγε!
5 σου ειπα ηδη Ευγε. στο ξαναλεω για την προθυμια σου να προστατεψεις το βουνο.
6 σωστο. ετσι το δεχομαι!
7 διαβασες ολα οσα εχω γραψει?
διαβασε τα και θα καταλαβεις που τα ριχνω.
ευχαριστω για την ενημερωση, ωστε να μην χαρακτηρισθω (και με βουλα) αυτο που δεν θελω να με περνατε.
ενημερωτικα θα σου πω και εγω οτι δεν με ενδιαφερει το τι με περνανε οι αλλοι, αλλά το τι κανω εγω.
η ιστοσελιδα μου
Υπηρεσια Αναδασωσης Πλανητη
Ευγε για την προθυμια σας!
το εννοω!
12 Ιούλιος 2007 9:16 μμ
Τετάρτη 11 Ιουλίου 2007
Βάλε ένα χεράκι!
Στήριξε τη μεγαλύτερη αυθόρμητη προσπάθεια χιλιάδων πολιτών για ένα υγιές περιβάλλον, μια πράσινη πόλη, μια καλύτερη ζωή!
Το δάσος είναι κομμάτι του εαυτού μας.. Τρέχει στις φλέβες μας.
Δήλωσε συμμετοχή στις Ομάδες Εργασίας του anadasosi και κάνε αυτό που ξέρεις καλύτερα: Κλικ!
http://www.indy.gr/community/anadasosi/project-home
Στάλθηκε από Vicky
Επιλογή Δασικών Ειδών για Αναδασώσεις σε Πυρόπληκτες Περιοχές
Τα είδη της μεσογειακής βλάστησης, λόγω της άριστης προσαρμογής τους στις ιδιαιτερότητες του μεσογειακού κλίματος, είναι αναντικατάστατα. Αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε προσπάθεια εισαγωγής νέων ειδών που δεν διαθέτουν τους μηχανισμούς επιβίωσης απέναντι στη φωτιά πρέπει να θεωρείται εκ προοιμίου ως αποτυχημένη, δεδομένου ότι η φωτιά είναι ένα ενδεχόμενο που στις ξηροθερμικές κλιματικές συνθήκες, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αποκλειστεί. Και τότε, δηλαδή στην περίπτωση αλλαγής του είδους, οι συνέπειες μιας ενδεχόμενης πυρκαγιάς είναι πολύ μεγαλύτερες και συχνά μη αναστρέψιμες. Αντίθετα, οι πυρκαγιές στη μεσογειακή ζώνη αλλά και οι αναδασώσεις με είδη της μεσογειακής βλάστησης, δεν συνδέονται κατ’ ανάγκη με μη αναστρέψιμες επιπτώσεις, εκτός αν εξωγενείς παράγοντες (υπερβόσκηση, οικοπεδοποίηση κ.ά.) διαταράξουν τη φυσική πορεία των πραγμάτων ή η συχνότητα των πυρκαγιών στην ίδια περιοχή είναι τέτοια, που δε δίνει τη δυνατότητα ολοκλήρωσης των αυστηρών φυσικών κύκλων και διεργασιών που προσδιόρισε η φύση για τα μεσογειακά δασικά οικοσυστήματα.
Είναι γεγονός ότι η Δασική Υπηρεσία, πιεζόμενη από την κοινή γνώμη για "σωτηρία" και άμεση αναδημιουργία ενός καμένου δάσους, ιδιαίτερα όταν αφορά τα περιαστικά δάση, προβαίνει σε ταχύτατες παρεμβάσεις στα καμένα δάση. Η λογική του επείγοντος, δηλαδή της άμεσης παρέμβασης, αφαιρεί τη νηφάλια και ολοκληρωμένη προσέγγιση του προβλήματος, όπου μπορούν να εξεταστούν διεξοδικότερα τα συν και τα πλην κάθε απόφασης. Αντίστροφα, τα δάση που καίγονται και βρίσκονται μακριά από μεγάλα αστικά κέντρα συχνά "εγκαταλλείπονται" αφήνοντας το έργο της αναδάσωσης αποκλειστικά και μόνο στη φύση.
Η αντικατάσταση των αυτοχθόνων δασικών ειδών της μεσογειακής ζώνης, όπου αυτή εφαρμόσθηκε με στόχο την αύξηση της αντίστασης του νεοδημιουργούμενου δάσους απέναντι στη φωτιά με λιγότερο εύφλεκτα είδη, με είδη δηλαδή άλλων ζωνών που δεν διαθέτουν τις οικολογικές προσαρμογές των ειδών της μεσογειακής ζώνης είναι ένα ενδεχόμενο (για τα περιαστικά δάση), το οποίο όμως οδηγεί με τρόπο βέβαιο σε αποτυχίες και συνδέεται συχνά με σοβαρές περιβαλλοντικές και οικονομικές επιπτώσεις.
Επιλογή Δασικών Ειδών για Αναδασώσεις σε Πυρόπληκτες Περιοχές (Μέρος Ι)
Επιλογή Δασικών Ειδών για Αναδασώσεις σε Πυρόπληκτες Περιοχές (Μέρος IΙ)
Στάλθηκε από kalliopi
Τρίτη 10 Ιουλίου 2007
τρωτε ζωντανα πλασματα ενω υποφερουν?
ποσο κτηνη ειναι καποιοι ανθρωποι?
τοσο, που τρωνε ψαρι τηγανισμενο απο την μεση και κατω, ζωντανο!
τι αλλο θα δω στην ζωη μου?
ελεος!
τοσο, που τρωνε ψαρι τηγανισμενο απο την μεση και κατω, ζωντανο!
τι αλλο θα δω στην ζωη μου?
ελεος!
Δευτέρα 9 Ιουλίου 2007
χαίρομαι που δεν παίρνουμε γραψαρχιδίνη
απο την ομαδα μπλογκερς ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ
Χαίρομαι που δεν παίρνουμε Γραψαρχιδίνη
Όταν ο πολίτης περνάει από την e-δράση στην Δράση με "Δ" κεφαλαίο και αφήνει το παραπάνω εικονιζόμενο φάρμακο για τους πολιτικούς του τόπου μας.
15.000+ άτομα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, αναφορές διάβασα και στις Κυριακάτικες εφημερίδες με την Καθημερινή να έχει μια ανατριχιαστική δορυφορική φωτογραφία του τι απέμεινε από τον βράχο της Πάρνηθας.
την αντίδραση του κρατικού μηχανισμού ως τα Ίμια της Πάρνηθας. Ο ένας να ρίχνει ευθύνες στον άλλον. Η πυροσβεστική να μην ακούει τις οδηγίες του Δασαρχείου γιατί οι ελιτιστές πυροσβέστες δεν παίρνουν εντολές από τους δασοφύλακες που δεν ξέρουν τι τους γίνεται Κατά τα άλλα τα πυροσβεστικά αεροπλάνα να μην μπορούν να κάνουν ρίψεις νερού εξαιτίας των πυλώνων υψηλής τάσης. Η ΔΕΗ από την άλλη να έχει κατεβάσει τους διακόπτες άρα να είναι εφικτή η ρίψη νερού αλλά να μην έχει ενημερώσει κανέναν. Ελλάδα έχεις ταλέντο!
Διάβασα το εξής ανατριχιαστικό στην Καθημερινή της Κυριακής:
«Η πόλη της Αθήνας είχε δύο μηχανισμούς με τους οποίους ψυχόταν. Ο
ένας είναι η θαλάσσια αύρα και ο άλλος ήταν ο αέρας που έρχεται από τον
βορρά στην Αθήνα, ο οποίος ήταν ήδη ψυχρός γιατί περνούσε πάνω από το
Αιγαίο, έβρισκε την Πάρνηθα όπου υπήρχε το δάσος και γινόταν ψυχρότερος. Οταν ψύχεται ο αέρας γίνεται βαρύτερος. Κατέβαινε λοιπόν προς τα κάτω και διείσδυε στα βόρεια και βορειοανατολικά προάστια, ανακούφιζε αυτές τις περιοχές. Ο ένας μηχανισμός όχι μόνο χάθηκε αλλά επιδεινώθηκε. Γιατί ο αέρας που περνάει πάνω από την Πάρνηθα όχι μόνο δεν ψύχεται αλλά αντιθέτως θερμαίνεται, και μάλιστα πολύ.
Γιατί αυτήν τη στιγμή στην Πάρνηθα υπάρχει ένα μαύρο πράγμα με τρομερή
απορροφητικότητα, που πρακτικά δημιουργεί πολύ μεγάλη θέρμανση. Η διαφορά
θερμοκρασίας του εδάφους που μετρήσαμε ανάμεσα στην περιοχή που έχει καεί και στην περιοχή που έχει βλάστηση ήταν έως και 35 βαθμοί. Ετσι λοιπόν ο αέρας αντί να ψύχεται, θερμαίνεται και ανεβαίνει προς τα επάνω. Φτάνει λοιπόν πάνω από τη θάλασσα και μπλοκάρει τη θαλάσσια αύρα»
Το μήνυμα είναι ένα. Οι πολίτες δεν κοιμούνται.
Δεν κάθονται πίσω από τις οθόνες των πι-σι τους και αποξενώνονται.
Χρησιμοποιούν την δύναμη της πληροφόρησης και της επικοινωνίας και δρουν.
Είναι ένα σαφές μήνυμα που πήραν πριν μερικούς μήνες με αφορμή την την γλυκιά μας Αμαλία και ακόμα παλιότερα για όσους θυμούνται με την προσπάθεια να χαρακτηρίσει το κράτος παράνομα τα ηλεκτρονικά παιχνίδια ξεσηκώνοντας χιλιάδες χρήστες του Διαδικτύου.
Στάλθηκε από Χρίστος στις 9:25 πμ
Χαίρομαι που δεν παίρνουμε Γραψαρχιδίνη
Όταν ο πολίτης περνάει από την e-δράση στην Δράση με "Δ" κεφαλαίο και αφήνει το παραπάνω εικονιζόμενο φάρμακο για τους πολιτικούς του τόπου μας.
15.000+ άτομα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, αναφορές διάβασα και στις Κυριακάτικες εφημερίδες με την Καθημερινή να έχει μια ανατριχιαστική δορυφορική φωτογραφία του τι απέμεινε από τον βράχο της Πάρνηθας.
την αντίδραση του κρατικού μηχανισμού ως τα Ίμια της Πάρνηθας. Ο ένας να ρίχνει ευθύνες στον άλλον. Η πυροσβεστική να μην ακούει τις οδηγίες του Δασαρχείου γιατί οι ελιτιστές πυροσβέστες δεν παίρνουν εντολές από τους δασοφύλακες που δεν ξέρουν τι τους γίνεται Κατά τα άλλα τα πυροσβεστικά αεροπλάνα να μην μπορούν να κάνουν ρίψεις νερού εξαιτίας των πυλώνων υψηλής τάσης. Η ΔΕΗ από την άλλη να έχει κατεβάσει τους διακόπτες άρα να είναι εφικτή η ρίψη νερού αλλά να μην έχει ενημερώσει κανέναν. Ελλάδα έχεις ταλέντο!
Διάβασα το εξής ανατριχιαστικό στην Καθημερινή της Κυριακής:
«Η πόλη της Αθήνας είχε δύο μηχανισμούς με τους οποίους ψυχόταν. Ο
ένας είναι η θαλάσσια αύρα και ο άλλος ήταν ο αέρας που έρχεται από τον
βορρά στην Αθήνα, ο οποίος ήταν ήδη ψυχρός γιατί περνούσε πάνω από το
Αιγαίο, έβρισκε την Πάρνηθα όπου υπήρχε το δάσος και γινόταν ψυχρότερος. Οταν ψύχεται ο αέρας γίνεται βαρύτερος. Κατέβαινε λοιπόν προς τα κάτω και διείσδυε στα βόρεια και βορειοανατολικά προάστια, ανακούφιζε αυτές τις περιοχές. Ο ένας μηχανισμός όχι μόνο χάθηκε αλλά επιδεινώθηκε. Γιατί ο αέρας που περνάει πάνω από την Πάρνηθα όχι μόνο δεν ψύχεται αλλά αντιθέτως θερμαίνεται, και μάλιστα πολύ.
Γιατί αυτήν τη στιγμή στην Πάρνηθα υπάρχει ένα μαύρο πράγμα με τρομερή
απορροφητικότητα, που πρακτικά δημιουργεί πολύ μεγάλη θέρμανση. Η διαφορά
θερμοκρασίας του εδάφους που μετρήσαμε ανάμεσα στην περιοχή που έχει καεί και στην περιοχή που έχει βλάστηση ήταν έως και 35 βαθμοί. Ετσι λοιπόν ο αέρας αντί να ψύχεται, θερμαίνεται και ανεβαίνει προς τα επάνω. Φτάνει λοιπόν πάνω από τη θάλασσα και μπλοκάρει τη θαλάσσια αύρα»
Το μήνυμα είναι ένα. Οι πολίτες δεν κοιμούνται.
Δεν κάθονται πίσω από τις οθόνες των πι-σι τους και αποξενώνονται.
Χρησιμοποιούν την δύναμη της πληροφόρησης και της επικοινωνίας και δρουν.
Είναι ένα σαφές μήνυμα που πήραν πριν μερικούς μήνες με αφορμή την την γλυκιά μας Αμαλία και ακόμα παλιότερα για όσους θυμούνται με την προσπάθεια να χαρακτηρίσει το κράτος παράνομα τα ηλεκτρονικά παιχνίδια ξεσηκώνοντας χιλιάδες χρήστες του Διαδικτύου.
Στάλθηκε από Χρίστος στις 9:25 πμ
Παρασκευή 6 Ιουλίου 2007
Μύθοι και αλήθειες για τη φωτιά στην Πάρνηθα
Μύθοι και αλήθειες για τη φωτιά στην Πάρνηθα
Thursday, July 5th, 2007 in Διάβασα
Του Νίκου Μάργαρη
Οι πυλώνες της ΔΕΗ και οι ανεξέλεγκτες χωματερές είναι οι εμπρηστές των δασών
1.Οι φωτιές στα δάση είναι φυσιολογικά φαινόμενα.
Η φωτιά είναι ομαλά ενταγμένη στα μεσογειακού τύπου οικοσυστήματα.
Σε όλες τις χώρες γύρω από τη Μεσόγειο, στην Καλιφόρνια, στο Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας, στη Νότια Αφρική, στην Αυστραλία, στη Χιλή είναι σύνηθες φαινόμενο. Την προηγούμενη μόλις εβδομάδα φωτιά στην Καλιφόρνια έκανε στάχτη 2.000 σπίτια. Η Ελλάδα δεν είναι ειδική περίπτωση. Ακόμα και τα ζώα της χώρας μας είναι προσαρμοσμένα σε αυτήν.
Υπάρχουν πουλιά που πάνε μόνο στις καμένες εκτάσεις γιατί εκεί βρίσκουν πολλά έντομα. Και τα έντομα είναι πολλά, γιατί τα φυτά που βγαίνουν στις καμένες περιοχές ανθίζουν γρηγορότερα.
Είναι, όσο και αν δεν το πιστεύουμε, αυτός ο κύκλος της ζωής των μεσογειακών οικοσυστημάτων. Μια καμένη περιοχή, την πρώτη χρονιά μετά τη φωτιά είναι κήπος.
2. Δεν αντιμετωπίζονται σωστά οι πυρκαγιές.
Η πυρκαγιά των δασών θέλει ειδική αντιμετώπιση. Στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ έχουν καταγράψει όλες τις προηγούμενες φωτιές, από το 1985 έως σήμερα. Υπάρχουν σε εξειδικευμένα προγράμματα ανά πάσα στιγμή δεδομένα, όπως οι άνεμοι που φυσούν, μετεωρολογικά και κλιματικά στοιχεία, τα είδη των φυτών που έχουν φυτρώσει, η ηλικία τους, οι εκτάσεις που έχουν ξανακαεί, και ο χρόνος που συνέβη αυτό. Έχοντας διαθέσιμα όλα τα στοιχεία μπορούν να αντιμετωπίσουν τις φλόγες κάθε φορά με τον τρόπο που χρειάζεται. Η σύγκριση με την Ελλάδα είναι καταλυτική. Εδώ ο καθένας λειτουργεί περίπου ως μαθητευόμενος μάγος.
3. Ποιοι είναι οι εμπρηστές Εμπρηστές στην Ελλάδα.
Είναι η ΔΕΗ, οι ανεξέλεγκτες χωματερές και όσοι έχουν κοπάδια.
Δεν υπάρχουν σατανικοί εμπρηστές με κουκούλες και μηχανές που καίνε τα δάση. Υπάρχει και ένα μεγάλο ποσοστό πυρκαγιών που προκαλούνται από άλλες αιτίες. Στη Χαλκιδική η φωτιά ξεκίνησε πέρσι από κεραυνό. Τώρα έλεγε κάποιος ραδιοφωνικός σταθμός ότι υπήρχε εμπρηστικός μηχανισμός στην Πάρνηθα. Είναι λάθος. Βρίσκουν μια παλιά οβίδα και λένε μετά ότι πρόκειται για εμπρηστικό μηχανισμό.
4. Τα πεύκα είναι οι μεγάλοι ένοχοι.
Έχουμε μια μανία με τα πεύκα. Τα φυτεύουμε παντού. Στα στρατόπεδα τα βάζουν δίπλα στις πυριτιδαποθήκες.
Τα πεύκα όμως έχουν ένα… μειονέκτημα. Χρειάζονται, προκαλούν, τη φωτιά. Ανήκει στο DΝΑ τους.
Στο Πήλιο που δεν έχει πεύκα, πήγαν οι δασολόγοι και φύτεψαν. Τα πεύκα αυτά έχουν καεί έως τώρα τρεις φορές. Στην Πάρνηθα τα πεύκα έκαψαν τα έλατα. Από τη ρητίνη βγαίνει το εύφλεκτο νέφτι.
5. Ο Εθνικός Δρυμός της Πάρνηθας. Υποτίθεται ότι είχαν κάνει Εθνικό Δρυμό και μιλούσαν για τα κρι- κρι που τα έφεραν από την Κρήτη. Είχαν μαντρώσει μια περιοχή και είχαν βάλει μέσα ελάφια. Για να δουλέψει πραγματικά ένα οικοσύστημα με ζαρκάδια και ελάφια έπρεπε να υπήρχαν και λύκοι. Τα ελάφια είχαν γίνει τόσο πολλά που τρώγανε συνεχώς τους φλοιούς των ελάτων.
6. Δεν θα λιγοστέψει το οξυγόνο των Αθηναίων Άκουσα ότι θα λιγοστέψει το οξυγόνο στην Αθήνα. Το οξυγόνο, τα τελευταία εκατομμύρια χρόνια, δεν έχει ελαττωθεί.
Το οξυγόνο παράγεται κατά ενενήντα τοις εκατό απο τους ωκεανούς.
Πιστεύει κανείς ότι στη Σαχάρα δεν έχουν οξυγόνο; Στους πόλους που δεν έχουν δέντρα δεν έχουν οξυγόνο άραγε;
Άκουσα επίσης να λένε και να ξαναλένε εξαφανίστηκε ο τελευταίος πνεύμονας πρασίνου. Δεν ήταν ο τελευταίος πνεύμονας πρασίνου στο Λεκανοπέδιο. Υπάρχει η άλλη πλευρά της Πάρνηθας, η Πεντέλη, ο Υμηττός που ξαναπρασίνισε.
7. Δεν χρειάζονται αντιπλημμυρικά έργα,ούτε αναδασώσεις.
Στο Άγιον Όρος, πριν από δέκα χρόνια, μια φωτιά είχε κατακάψει τα πάντα. Καθηγητές και οικολόγοι λέγανε ότι έπρεπε να γίνουν αναδασώσεις. Οι καλόγεροι δεν άφησαν κανέναν να μπει μέσα. Οι καλόγεροι ευτυχώς δεν έχουν γίδια. Το δάσος έγινε καλύτερο απ΄ ό,τι ήταν πριν.
Στην Πάρνηθα σήμερα υπάρχει ένας υποόροφος.
Είναι ο σχίνος, η κουμαριά, το πουρνάρι.
Σε αυτά τα φυτά καίγεται μόνο το από πάνω μέρος. Καίγεται δηλαδή το 40%. Το 60% το αποτελούν οι ρίζες τους.
Αυτά τα φυτά «ξαναπετάνε» αμέσως με τις πρώτες βροχες. Αυτά που ακούμε περί πλημμυρών κ.λπ. είναι ανοησίες. Το έδαφος και το νερό συγκρατούνται από τον υποόροφο, γιατί οι ρίζες είναι ζωντανές.
Δεν πρέπει να πατήσει κανείς μέσα στην καμένη έκταση, να κόψει κορμούς, να τους σέρνει.
Στην Πεντέλη, σε εκείνες τις φοβερές αναδασώσεις, μικρών τμημάτων ευτυχώς, σκάβανε και φύτευαν ασθενικά δεντράκια και συγχρόνως καταστρέφανε γύρω στα 100 μικρά φυτά που είχαν φυτρώσει από μόνα τους.
Ο Νίκος Μάργαρης είναι καθηγητής στο Τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου και διευθυντής της ελληνικής έκδοσης του «Νational Geographic»
πηγη: papanotas.wordpress.com
να συμπληρωσω στην λιστα των εμπρηστων τον ΟΣΕ και τους νεοελληνες που δεν πιστευουν οτι απο ενα γαμημενο τσιγαρο μπορει να καει μια τεραστια περιοχη.
μεχρι στιγμης συμφωνουμε πολλοι ανθρωποι οτι αυτο που πρεπει να κανουμε ειναι να αφησουμε το βουνο ανενοχλητο να ξαναζωντανεψει το δασος του.
ΤΑ ΔΗΘΕΝ ΑΝΤΙΠΛΗΜΥΡΙΚΑ ΕΡΓΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΑ ΚΑΙ ΕΜΠΕΡΙΕΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΚΟΝΔΥΛΙΑ, ΠΟΛΛΕΣ ΜΙΖΕΣ ΚΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΕΡΔΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΞΥΛΕΙΑ.
Thursday, July 5th, 2007 in Διάβασα
Του Νίκου Μάργαρη
Οι πυλώνες της ΔΕΗ και οι ανεξέλεγκτες χωματερές είναι οι εμπρηστές των δασών
1.Οι φωτιές στα δάση είναι φυσιολογικά φαινόμενα.
Η φωτιά είναι ομαλά ενταγμένη στα μεσογειακού τύπου οικοσυστήματα.
Σε όλες τις χώρες γύρω από τη Μεσόγειο, στην Καλιφόρνια, στο Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας, στη Νότια Αφρική, στην Αυστραλία, στη Χιλή είναι σύνηθες φαινόμενο. Την προηγούμενη μόλις εβδομάδα φωτιά στην Καλιφόρνια έκανε στάχτη 2.000 σπίτια. Η Ελλάδα δεν είναι ειδική περίπτωση. Ακόμα και τα ζώα της χώρας μας είναι προσαρμοσμένα σε αυτήν.
Υπάρχουν πουλιά που πάνε μόνο στις καμένες εκτάσεις γιατί εκεί βρίσκουν πολλά έντομα. Και τα έντομα είναι πολλά, γιατί τα φυτά που βγαίνουν στις καμένες περιοχές ανθίζουν γρηγορότερα.
Είναι, όσο και αν δεν το πιστεύουμε, αυτός ο κύκλος της ζωής των μεσογειακών οικοσυστημάτων. Μια καμένη περιοχή, την πρώτη χρονιά μετά τη φωτιά είναι κήπος.
2. Δεν αντιμετωπίζονται σωστά οι πυρκαγιές.
Η πυρκαγιά των δασών θέλει ειδική αντιμετώπιση. Στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ έχουν καταγράψει όλες τις προηγούμενες φωτιές, από το 1985 έως σήμερα. Υπάρχουν σε εξειδικευμένα προγράμματα ανά πάσα στιγμή δεδομένα, όπως οι άνεμοι που φυσούν, μετεωρολογικά και κλιματικά στοιχεία, τα είδη των φυτών που έχουν φυτρώσει, η ηλικία τους, οι εκτάσεις που έχουν ξανακαεί, και ο χρόνος που συνέβη αυτό. Έχοντας διαθέσιμα όλα τα στοιχεία μπορούν να αντιμετωπίσουν τις φλόγες κάθε φορά με τον τρόπο που χρειάζεται. Η σύγκριση με την Ελλάδα είναι καταλυτική. Εδώ ο καθένας λειτουργεί περίπου ως μαθητευόμενος μάγος.
3. Ποιοι είναι οι εμπρηστές Εμπρηστές στην Ελλάδα.
Είναι η ΔΕΗ, οι ανεξέλεγκτες χωματερές και όσοι έχουν κοπάδια.
Δεν υπάρχουν σατανικοί εμπρηστές με κουκούλες και μηχανές που καίνε τα δάση. Υπάρχει και ένα μεγάλο ποσοστό πυρκαγιών που προκαλούνται από άλλες αιτίες. Στη Χαλκιδική η φωτιά ξεκίνησε πέρσι από κεραυνό. Τώρα έλεγε κάποιος ραδιοφωνικός σταθμός ότι υπήρχε εμπρηστικός μηχανισμός στην Πάρνηθα. Είναι λάθος. Βρίσκουν μια παλιά οβίδα και λένε μετά ότι πρόκειται για εμπρηστικό μηχανισμό.
4. Τα πεύκα είναι οι μεγάλοι ένοχοι.
Έχουμε μια μανία με τα πεύκα. Τα φυτεύουμε παντού. Στα στρατόπεδα τα βάζουν δίπλα στις πυριτιδαποθήκες.
Τα πεύκα όμως έχουν ένα… μειονέκτημα. Χρειάζονται, προκαλούν, τη φωτιά. Ανήκει στο DΝΑ τους.
Στο Πήλιο που δεν έχει πεύκα, πήγαν οι δασολόγοι και φύτεψαν. Τα πεύκα αυτά έχουν καεί έως τώρα τρεις φορές. Στην Πάρνηθα τα πεύκα έκαψαν τα έλατα. Από τη ρητίνη βγαίνει το εύφλεκτο νέφτι.
5. Ο Εθνικός Δρυμός της Πάρνηθας. Υποτίθεται ότι είχαν κάνει Εθνικό Δρυμό και μιλούσαν για τα κρι- κρι που τα έφεραν από την Κρήτη. Είχαν μαντρώσει μια περιοχή και είχαν βάλει μέσα ελάφια. Για να δουλέψει πραγματικά ένα οικοσύστημα με ζαρκάδια και ελάφια έπρεπε να υπήρχαν και λύκοι. Τα ελάφια είχαν γίνει τόσο πολλά που τρώγανε συνεχώς τους φλοιούς των ελάτων.
6. Δεν θα λιγοστέψει το οξυγόνο των Αθηναίων Άκουσα ότι θα λιγοστέψει το οξυγόνο στην Αθήνα. Το οξυγόνο, τα τελευταία εκατομμύρια χρόνια, δεν έχει ελαττωθεί.
Το οξυγόνο παράγεται κατά ενενήντα τοις εκατό απο τους ωκεανούς.
Πιστεύει κανείς ότι στη Σαχάρα δεν έχουν οξυγόνο; Στους πόλους που δεν έχουν δέντρα δεν έχουν οξυγόνο άραγε;
Άκουσα επίσης να λένε και να ξαναλένε εξαφανίστηκε ο τελευταίος πνεύμονας πρασίνου. Δεν ήταν ο τελευταίος πνεύμονας πρασίνου στο Λεκανοπέδιο. Υπάρχει η άλλη πλευρά της Πάρνηθας, η Πεντέλη, ο Υμηττός που ξαναπρασίνισε.
7. Δεν χρειάζονται αντιπλημμυρικά έργα,ούτε αναδασώσεις.
Στο Άγιον Όρος, πριν από δέκα χρόνια, μια φωτιά είχε κατακάψει τα πάντα. Καθηγητές και οικολόγοι λέγανε ότι έπρεπε να γίνουν αναδασώσεις. Οι καλόγεροι δεν άφησαν κανέναν να μπει μέσα. Οι καλόγεροι ευτυχώς δεν έχουν γίδια. Το δάσος έγινε καλύτερο απ΄ ό,τι ήταν πριν.
Στην Πάρνηθα σήμερα υπάρχει ένας υποόροφος.
Είναι ο σχίνος, η κουμαριά, το πουρνάρι.
Σε αυτά τα φυτά καίγεται μόνο το από πάνω μέρος. Καίγεται δηλαδή το 40%. Το 60% το αποτελούν οι ρίζες τους.
Αυτά τα φυτά «ξαναπετάνε» αμέσως με τις πρώτες βροχες. Αυτά που ακούμε περί πλημμυρών κ.λπ. είναι ανοησίες. Το έδαφος και το νερό συγκρατούνται από τον υποόροφο, γιατί οι ρίζες είναι ζωντανές.
Δεν πρέπει να πατήσει κανείς μέσα στην καμένη έκταση, να κόψει κορμούς, να τους σέρνει.
Στην Πεντέλη, σε εκείνες τις φοβερές αναδασώσεις, μικρών τμημάτων ευτυχώς, σκάβανε και φύτευαν ασθενικά δεντράκια και συγχρόνως καταστρέφανε γύρω στα 100 μικρά φυτά που είχαν φυτρώσει από μόνα τους.
Ο Νίκος Μάργαρης είναι καθηγητής στο Τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου και διευθυντής της ελληνικής έκδοσης του «Νational Geographic»
πηγη: papanotas.wordpress.com
να συμπληρωσω στην λιστα των εμπρηστων τον ΟΣΕ και τους νεοελληνες που δεν πιστευουν οτι απο ενα γαμημενο τσιγαρο μπορει να καει μια τεραστια περιοχη.
μεχρι στιγμης συμφωνουμε πολλοι ανθρωποι οτι αυτο που πρεπει να κανουμε ειναι να αφησουμε το βουνο ανενοχλητο να ξαναζωντανεψει το δασος του.
ΤΑ ΔΗΘΕΝ ΑΝΤΙΠΛΗΜΥΡΙΚΑ ΕΡΓΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΑ ΚΑΙ ΕΜΠΕΡΙΕΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΚΟΝΔΥΛΙΑ, ΠΟΛΛΕΣ ΜΙΖΕΣ ΚΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΕΡΔΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΞΥΛΕΙΑ.
Πέμπτη 5 Ιουλίου 2007
WWF Ελλάς - σημαντικο!
Αγαπητοί φίλοι.
Όλοι μαζί και ο καθένας προσωπικά θρηνούμε για την καταστροφή στην Πάρνηθα.
Όλοι μαζί και ο καθένας προσωπικά θέλουμε εδώ και τώρα να κάνουμε κάτι για να ξαναδούμε τον Εθνικό Δρυμό υγιή και ζωντανό.
Όλοι μαζί και ο καθένας προσωπικά πρέπει με ψυχραιμία να κάνουμε ό,τι καλύτερο για να βοηθήσουμε.
Αυτή τη στιγμή, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι:
- Να μην ανέβουμε στην Πάρνηθα. Το οικοσύστημα είναι εξαιρετικά ευαίσθητο και η αυξημένη ανθρώπινη παρουσία στα καμένα θα το επιβαρύνει ακόμα περισσότερο, ενώ στις περιοχές που δεν έχουν καεί η ανθρώπινη παρουσία μπορεί να ενοχλήσει τα ζώα που έχουν συγκεντρωθεί εκεί.
- Να μην ταίζουμε τα ελάφια. Το Δασαρχείο έχει αναλάβει πλήρως τη σίτιση των ελαφιών, όπου αυτό απαιτείται και το WWF Ελλάς έχει ξεκινήσει πρόγραμμα περίθαλψης σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το ανεξέλεγκτο τάισμα έλκει τα ελάφια στις καμένες περιοχές, από τις οποίες πρέπει να απομακρυνθούν προσωρινά, ενώ πιθανότατα μπορεί να τα βλάψει σοβαρά.
- Να μη φυτεύουμε δέντρα. Οι ανεξέλεγκτες φυτεύσεις δέντρων και θάμνων χωρίς κανένα σχέδιο μπορεί να προκαλέσουν πολύ μεγάλη επιβάρυνση, σχεδόν αντίστοιχου μεγέθους με αυτήν που προκάλεσε η πυρκαγιά, στο οικοσύστημα που προσπαθεί να ανακάμψει.
Οι όποιες αναδασώσεις γίνουν θα πρέπει να γίνουν βάση μελέτης.
Μπορείτε να μείνετε κοντά μας για να ενημερώνεστε τις νέες εξελίξεις και να εγγραφείτε στο site μας (www.wwf.gr) για να προσφέρετε εθελοντική εργασία στις μελλοντικές εργασίες αποκατάστασης.
Μπορείτε επίσης να υπογράψετε την έκκληση του WWF Ελλάς (www.politics.wwf.gr) προς τον Πρωθυπουργό για αποκατάσταση της Πάρνηθας και προστασία των δασών της χώρας.
------------------------------------------------------------
Κωνσταντίνος Λιαρίκος
Οικονομολόγος MSc, DSPU
Υπεύθυνος περιβαλλοντικών δράσεων
WWF Ελλάς
Φιλελλήνων 26 105 58 Αθήνα
Τηλ. 210-3314893
e-mail: c.liarikos@wwf.gr
Όλοι μαζί και ο καθένας προσωπικά θρηνούμε για την καταστροφή στην Πάρνηθα.
Όλοι μαζί και ο καθένας προσωπικά θέλουμε εδώ και τώρα να κάνουμε κάτι για να ξαναδούμε τον Εθνικό Δρυμό υγιή και ζωντανό.
Όλοι μαζί και ο καθένας προσωπικά πρέπει με ψυχραιμία να κάνουμε ό,τι καλύτερο για να βοηθήσουμε.
Αυτή τη στιγμή, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι:
- Να μην ανέβουμε στην Πάρνηθα. Το οικοσύστημα είναι εξαιρετικά ευαίσθητο και η αυξημένη ανθρώπινη παρουσία στα καμένα θα το επιβαρύνει ακόμα περισσότερο, ενώ στις περιοχές που δεν έχουν καεί η ανθρώπινη παρουσία μπορεί να ενοχλήσει τα ζώα που έχουν συγκεντρωθεί εκεί.
- Να μην ταίζουμε τα ελάφια. Το Δασαρχείο έχει αναλάβει πλήρως τη σίτιση των ελαφιών, όπου αυτό απαιτείται και το WWF Ελλάς έχει ξεκινήσει πρόγραμμα περίθαλψης σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το ανεξέλεγκτο τάισμα έλκει τα ελάφια στις καμένες περιοχές, από τις οποίες πρέπει να απομακρυνθούν προσωρινά, ενώ πιθανότατα μπορεί να τα βλάψει σοβαρά.
- Να μη φυτεύουμε δέντρα. Οι ανεξέλεγκτες φυτεύσεις δέντρων και θάμνων χωρίς κανένα σχέδιο μπορεί να προκαλέσουν πολύ μεγάλη επιβάρυνση, σχεδόν αντίστοιχου μεγέθους με αυτήν που προκάλεσε η πυρκαγιά, στο οικοσύστημα που προσπαθεί να ανακάμψει.
Οι όποιες αναδασώσεις γίνουν θα πρέπει να γίνουν βάση μελέτης.
Μπορείτε να μείνετε κοντά μας για να ενημερώνεστε τις νέες εξελίξεις και να εγγραφείτε στο site μας (www.wwf.gr) για να προσφέρετε εθελοντική εργασία στις μελλοντικές εργασίες αποκατάστασης.
Μπορείτε επίσης να υπογράψετε την έκκληση του WWF Ελλάς (www.politics.wwf.gr) προς τον Πρωθυπουργό για αποκατάσταση της Πάρνηθας και προστασία των δασών της χώρας.
------------------------------------------------------------
Κωνσταντίνος Λιαρίκος
Οικονομολόγος MSc, DSPU
Υπεύθυνος περιβαλλοντικών δράσεων
WWF Ελλάς
Φιλελλήνων 26 105 58 Αθήνα
Τηλ. 210-3314893
e-mail: c.liarikos@wwf.gr
Μια πρώτη αναφορά απο τις αποφάσεις της συνάντησης
Μια πρώτη αναφορά απο τις αποφάσεις της συνάντησης
Μεταφέρω από coolplatanos, την αναφορά του στην group list σχετικά με τις αποφάσεις της συνάντησης.
Παιδιά είναι η πρώτη καταγραφή και θα είναι συνοπτική - ενημερωτική.
Στη συνέχεια θα ανεβάσω και πιο αναλυτικό ποστ στη σελίδα μου και θα το ανεβάσω και εδώ.
ΤΑ ΑΜΕΣΑ
1. Συμμετείχαν περίπου 70 άτομα, ίσως και 100 (στις 8 είχα μετρήσει 40)
2. Αποφασίστηκε να συγκεντρωθούμε στο Σύνταγμα κοντά στο συντριβάνι στις 7 η ώρα την Κυριακή ως η ομάδα της πρώτης συνάντησης χωρίς κάποιο ιδιαίτερο διακριτικό, θα αναγνωριστούμε με βάση τη σημερινή συνάντηση.
Ισως να υπάρχει κάποιο πανό από όσο κατάλαβα.
3. ΠΡΟΕΧΕΙ ΑΜΕΣΑ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΕ ΣΒΗΣΙΜΟ
ΜΙΚΡΟΕΣΤΙΩΝ ΠΟΥ ΚΑΙΝΕ ΑΚΟΜΑ, διότι έτσι θα μείνουν κάποια κομμάτια που
δεν έχουν καεί πλήρως και θα υποβοηθηθεί η φυσική αναδάσωση.
Επικοινωνία για συντονισμό στα τηλέφωνα 6979 985913 Κωστόπουλος Νίκος
και 6974 032300 Μαστροθόδωρος Τάσος.
Κάποιοι αναφέρθηκαν για επικοινωνία με τον ιδιοκτήτη του καταφυγίου Φλαμπούρι, αλλά δεν κατάλαβα αν είναι ένας από τους δύο που δίνουν τα τηλέφωνά τους.
ΜΗΝ ΑΝΕΒΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΑΝ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΧΩΡΙΣ
ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΡΕΧΟΥΝ ΜΕΤΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΩΣΟΥΝ...ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ
ΑΣΚΟΠΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΚΑΜΕΝΑ ΕΔΑΦΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΚΑΚΟ.
4. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΤΑΛΗΧΘΗΚΕ:
α. δημιουργία πορτάλ και φόρουμ
β. ταξινόμηση θεμάτων που θα επικεντρωθούμε και δημιουργία ομάδων που θα ασχοληθούν με το θέμα που τους ενδιαφέρει και έχουν σχετική γνώση.
ΣΤΟΧΟΙ (δεν τους βάζω με σειρά προταιρεότητας):
α. Πίεση για δημιουργία συνολικής περιβαλλοντικής πολιτικής (βουνό-γη- αέρα- θάλασσα) και ΔΑΣΟΛΟΓΙΟΥ - ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟΥ
β. Ενημέρωση του κοινού και ημών των ιδίων με διάφορους τρόπους για την καλύτερη δυνατή λύση ως προς την αναδάσωση (χάπενινγκ, ημερίδες με
επιστήμονες κλπ)
γ. να κρατηθεί το θέμα στην επικαιρότητα και να μην ξεχαστεί
δ. δημιουργία περιβαλλοντικής συνείδησης
ε. πίεση περιβαλλοντικών οργανώσεων για συνεργασία
ζ. προβολή των δράσεων των περιβαλλοντικών οργανώσεων ώστε όσοι θέλουν να συμμετέχουν
η. επαγρύπνηση και έρευνα νομικού πλαισίου για παρεμβάσεις σε περιπτώσεις συμφερόντων που θέλουν να οικοπεδοποιήσουν την περιοχή, καθώς και νομικές προσφυγές για σχετικά θέματα (ίσως και σε Ευρωπαϊκή Ενωση)
θ. περιφρούρηση με διάφορους τρόπους της περιοχής για ενδείξεις οικοπεδοποίησης
ι. γενικότερα διάχυση της πληροφορίας και ενημέρωση
ΣΧΗΜΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
α. να παραμείνουμε ως ανοιχτή υπερκομματική ομάδα πολιτών και να μην δημιουργηθεί κάποιο ιδιαίτερο νομικό σχήμα με γραφειοκρατικές διαδικασίες, αλλά να βασιστούμε σε ήδη υπάρχουσες δομές τις οποίες να κινητοποιήσουμε και να πιέσουμε
β. να παραμείνει σεβαστή η ανωνυμία για όσους την επιθυμούν
Αυτά πρόλαβα και κράτησα σαν σημειώσεις και τα συνόψισα. Δεν αναφέρομαι εδώ σε λεπτομέρειες συγκεκριμένων προτάσεων.
Αν παρέλειψα κάτι σημαντικό συμπληρώστε το όσοι το θυμάστε .
Ευχαριστώ και καλή αντάμωση την Κυριακή.
Στάλθηκε από GreenForest στις 2:31 πμ
Μεταφέρω από coolplatanos, την αναφορά του στην group list σχετικά με τις αποφάσεις της συνάντησης.
Παιδιά είναι η πρώτη καταγραφή και θα είναι συνοπτική - ενημερωτική.
Στη συνέχεια θα ανεβάσω και πιο αναλυτικό ποστ στη σελίδα μου και θα το ανεβάσω και εδώ.
ΤΑ ΑΜΕΣΑ
1. Συμμετείχαν περίπου 70 άτομα, ίσως και 100 (στις 8 είχα μετρήσει 40)
2. Αποφασίστηκε να συγκεντρωθούμε στο Σύνταγμα κοντά στο συντριβάνι στις 7 η ώρα την Κυριακή ως η ομάδα της πρώτης συνάντησης χωρίς κάποιο ιδιαίτερο διακριτικό, θα αναγνωριστούμε με βάση τη σημερινή συνάντηση.
Ισως να υπάρχει κάποιο πανό από όσο κατάλαβα.
3. ΠΡΟΕΧΕΙ ΑΜΕΣΑ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΕ ΣΒΗΣΙΜΟ
ΜΙΚΡΟΕΣΤΙΩΝ ΠΟΥ ΚΑΙΝΕ ΑΚΟΜΑ, διότι έτσι θα μείνουν κάποια κομμάτια που
δεν έχουν καεί πλήρως και θα υποβοηθηθεί η φυσική αναδάσωση.
Επικοινωνία για συντονισμό στα τηλέφωνα 6979 985913 Κωστόπουλος Νίκος
και 6974 032300 Μαστροθόδωρος Τάσος.
Κάποιοι αναφέρθηκαν για επικοινωνία με τον ιδιοκτήτη του καταφυγίου Φλαμπούρι, αλλά δεν κατάλαβα αν είναι ένας από τους δύο που δίνουν τα τηλέφωνά τους.
ΜΗΝ ΑΝΕΒΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΑΝ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΧΩΡΙΣ
ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΡΕΧΟΥΝ ΜΕΤΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΩΣΟΥΝ...ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ
ΑΣΚΟΠΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΚΑΜΕΝΑ ΕΔΑΦΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΚΑΚΟ.
4. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΤΑΛΗΧΘΗΚΕ:
α. δημιουργία πορτάλ και φόρουμ
β. ταξινόμηση θεμάτων που θα επικεντρωθούμε και δημιουργία ομάδων που θα ασχοληθούν με το θέμα που τους ενδιαφέρει και έχουν σχετική γνώση.
ΣΤΟΧΟΙ (δεν τους βάζω με σειρά προταιρεότητας):
α. Πίεση για δημιουργία συνολικής περιβαλλοντικής πολιτικής (βουνό-γη- αέρα- θάλασσα) και ΔΑΣΟΛΟΓΙΟΥ - ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟΥ
β. Ενημέρωση του κοινού και ημών των ιδίων με διάφορους τρόπους για την καλύτερη δυνατή λύση ως προς την αναδάσωση (χάπενινγκ, ημερίδες με
επιστήμονες κλπ)
γ. να κρατηθεί το θέμα στην επικαιρότητα και να μην ξεχαστεί
δ. δημιουργία περιβαλλοντικής συνείδησης
ε. πίεση περιβαλλοντικών οργανώσεων για συνεργασία
ζ. προβολή των δράσεων των περιβαλλοντικών οργανώσεων ώστε όσοι θέλουν να συμμετέχουν
η. επαγρύπνηση και έρευνα νομικού πλαισίου για παρεμβάσεις σε περιπτώσεις συμφερόντων που θέλουν να οικοπεδοποιήσουν την περιοχή, καθώς και νομικές προσφυγές για σχετικά θέματα (ίσως και σε Ευρωπαϊκή Ενωση)
θ. περιφρούρηση με διάφορους τρόπους της περιοχής για ενδείξεις οικοπεδοποίησης
ι. γενικότερα διάχυση της πληροφορίας και ενημέρωση
ΣΧΗΜΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
α. να παραμείνουμε ως ανοιχτή υπερκομματική ομάδα πολιτών και να μην δημιουργηθεί κάποιο ιδιαίτερο νομικό σχήμα με γραφειοκρατικές διαδικασίες, αλλά να βασιστούμε σε ήδη υπάρχουσες δομές τις οποίες να κινητοποιήσουμε και να πιέσουμε
β. να παραμείνει σεβαστή η ανωνυμία για όσους την επιθυμούν
Αυτά πρόλαβα και κράτησα σαν σημειώσεις και τα συνόψισα. Δεν αναφέρομαι εδώ σε λεπτομέρειες συγκεκριμένων προτάσεων.
Αν παρέλειψα κάτι σημαντικό συμπληρώστε το όσοι το θυμάστε .
Ευχαριστώ και καλή αντάμωση την Κυριακή.
Στάλθηκε από GreenForest στις 2:31 πμ
ΠΑΡΝΗΘΑ - ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΚΟ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΚΑΛΟ!
σημερα πηγα στην συγκεντρωση των μπλογκερς της ομαδας ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ στο πεδιον του Αρεως, για να συζητησουμε για την Παρνηθα.
αυτο που διαπιστωσα (και με χαροποιει) ειναι η προθυμια και το ενδιαφερον για το βουνο, κατι που βλεπω και σε ολα τα φορουμ που επισκεπτομαι.
διαπιστωσα ομως με τρομο οτι η καλοπροαιρετη προθυμια να "παρουμε μια τσαπα και ενα δεντρο και να παμε στο βουνο" κυριαρχει στους περισσοτερους.
ΠΑΙΔΙΑ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΑΝ ΓΙΝΕΙ.
ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΔΕΝΤΡΑΚΙ ΠΟΥ ΘΑ ΦΥΤΕΨΕΤΕ, ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΤΕ ΔΕΚΑΔΕΣ ΕΙΔΗ ΠΟΥ ΑΠΛΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΧΡΟΝΟ.
ακουσα και οτι προθυμοποιηθηκαν οι εντουραδες να "περιπολουν" το βουνο!!!
σορυ, αλλά μας περνανε για μαλακες?
κακο κανανε και πριν καει το δασος με τις μηχανες τους.
ποσο μαλλον τωρα, που το βουνο εχει γινει η καλυτεροτερη πιστα γι αυτους.
ακουσα και για την μεθοδο της αναδασωσης με σπορους που πασπαλιζουμε με αργιλο και καλυπτονται προστατευτικα.
καλη μεθοδος!
την δεχομαι και ειναι και αποτελεσματικη!
εφοσον ειμαι υπερ της φυσικης αναδασωσης, δεχομαι την ριψη σπορων γιατι θα αναπτυχθουν μεσω φυσικης επιλογης.
ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΟΝΑΣ ΝΑ ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΕΙΔΗ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΠΡΙΝ.
ΟΧΙ ΞΕΝΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΤΟΠΙΚΟ ΟΙΚΟΣΥΣΤΗΜΑ ΦΥΤΑ.
ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΠΟΡΟΥΣ.
ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΥΚΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΝ Η ΑΡΓΙΛΟΣ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΣΠΟΡΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΝΑ ΦΤΕΡΑΚΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΥΡΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ.
ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΙΔΗ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ?
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΠΕΥΚΑ ΚΑΙ ΕΛΑΤΑ ΤΟ ΔΑΣΟΣ.
Η ΔΕ ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΑ "ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΠΕΥΚΑ ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΑΚΑΚΙΕΣ", ΜΕ ΒΡΙΣΚΕΙ ΚΑΘΕΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΟ!
ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΝΑ ΦΥΤΕΨΟΥΜΕ, ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΤΑ ΓΟΥΣΤΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ, ΟΧΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ!
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ?
ΤΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΗΣΥΧΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΟΥΜΕ ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΗΣΥΧΟ.
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ ΑΛΛΆ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΟΥΜΕ!
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΌΠΟΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΡΟΕΧΕΙ Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΗΜΥΡΕΣ.
ΕΚΕΙΝΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΠΟΥ ΕΧΤΙΣΑΝ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΙΣΜΟΥΣ ΔΙΠΛΑ Ή ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΧΕΙΜΑΡΟΥΣ...
ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΤΙΠΛΗΜΥΡΙΚΑ ΕΡΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ, ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΤΣΑΛΑΠΑΤΗΘΟΥΝ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΕΚΤΑΣΕΙΣ ΕΔΑΦΟΥΣ.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ Η ΠΑΡΝΗΘΑ,
ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙΚΟΠΕΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ,
ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΒΟΣΚΟΤΟΠΙΑ,
ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΕΙ ΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ,
ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΟΙ ΚΑΡΧΑΡΙΕΣ ΚΑΡΑΔΟΚΟΥΝ.
ΠΧ, ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΣΩΝ ΤΑ ΣΑΛΙΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΥΛΕΙΑ?
johnniebegood
Γιαννης Τριανταφυλλης
αυτο που διαπιστωσα (και με χαροποιει) ειναι η προθυμια και το ενδιαφερον για το βουνο, κατι που βλεπω και σε ολα τα φορουμ που επισκεπτομαι.
διαπιστωσα ομως με τρομο οτι η καλοπροαιρετη προθυμια να "παρουμε μια τσαπα και ενα δεντρο και να παμε στο βουνο" κυριαρχει στους περισσοτερους.
ΠΑΙΔΙΑ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΑΝ ΓΙΝΕΙ.
ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΔΕΝΤΡΑΚΙ ΠΟΥ ΘΑ ΦΥΤΕΨΕΤΕ, ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΤΕ ΔΕΚΑΔΕΣ ΕΙΔΗ ΠΟΥ ΑΠΛΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΧΡΟΝΟ.
ακουσα και οτι προθυμοποιηθηκαν οι εντουραδες να "περιπολουν" το βουνο!!!
σορυ, αλλά μας περνανε για μαλακες?
κακο κανανε και πριν καει το δασος με τις μηχανες τους.
ποσο μαλλον τωρα, που το βουνο εχει γινει η καλυτεροτερη πιστα γι αυτους.
ακουσα και για την μεθοδο της αναδασωσης με σπορους που πασπαλιζουμε με αργιλο και καλυπτονται προστατευτικα.
καλη μεθοδος!
την δεχομαι και ειναι και αποτελεσματικη!
εφοσον ειμαι υπερ της φυσικης αναδασωσης, δεχομαι την ριψη σπορων γιατι θα αναπτυχθουν μεσω φυσικης επιλογης.
ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΟΝΑΣ ΝΑ ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΕΙΔΗ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΠΡΙΝ.
ΟΧΙ ΞΕΝΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΤΟΠΙΚΟ ΟΙΚΟΣΥΣΤΗΜΑ ΦΥΤΑ.
ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΠΟΡΟΥΣ.
ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΥΚΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΝ Η ΑΡΓΙΛΟΣ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΣΠΟΡΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΝΑ ΦΤΕΡΑΚΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΥΡΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ.
ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΙΔΗ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ?
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΠΕΥΚΑ ΚΑΙ ΕΛΑΤΑ ΤΟ ΔΑΣΟΣ.
Η ΔΕ ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΑ "ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΠΕΥΚΑ ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΑΚΑΚΙΕΣ", ΜΕ ΒΡΙΣΚΕΙ ΚΑΘΕΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΟ!
ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΝΑ ΦΥΤΕΨΟΥΜΕ, ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΤΑ ΓΟΥΣΤΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ, ΟΧΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ!
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ?
ΤΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΗΣΥΧΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΟΥΜΕ ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΗΣΥΧΟ.
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ ΑΛΛΆ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΟΥΜΕ!
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΌΠΟΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΡΟΕΧΕΙ Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΗΜΥΡΕΣ.
ΕΚΕΙΝΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΠΟΥ ΕΧΤΙΣΑΝ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΙΣΜΟΥΣ ΔΙΠΛΑ Ή ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΧΕΙΜΑΡΟΥΣ...
ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΤΙΠΛΗΜΥΡΙΚΑ ΕΡΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ, ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΤΣΑΛΑΠΑΤΗΘΟΥΝ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΕΚΤΑΣΕΙΣ ΕΔΑΦΟΥΣ.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ Η ΠΑΡΝΗΘΑ,
ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙΚΟΠΕΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ,
ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΒΟΣΚΟΤΟΠΙΑ,
ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΕΙ ΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ,
ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΟΙ ΚΑΡΧΑΡΙΕΣ ΚΑΡΑΔΟΚΟΥΝ.
ΠΧ, ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΣΩΝ ΤΑ ΣΑΛΙΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΥΛΕΙΑ?
johnniebegood
Γιαννης Τριανταφυλλης
Τρίτη 3 Ιουλίου 2007
ΦΩΤΙΕΣ - απο το μπλογκ Υγιεινή Διατροφή
απο το μπλογκ Υγιεινή Διατροφή
Friday, June 29, 2007
ΦΩΤΙΕΣ
ΦΩΤΙΕΣ
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΔΑΣΩΝ
Οι πυρκαγιές στα μεσογειακά δάση της χώρας μας επηρεάζουν γενιές και γενιές Ελλήνων από την αυγή του πολιτισμού μας. Παρ' όλα αυτά, ακόμη και σήμερα, 3,500 χρόνια μετά, δεν έχουμε μάθει να ζούμε με αυτές. Τις θεωρούμε ένα παροδικό φαινόμενο - το οποίο θα εκλείψει μόνο όταν ο άνθρωπος αλλάξει συμπεριφορά απέναντι στο δάσος -, και έτσι κανείς μας δεν προετοιμάζεται γι' αυτές.
"Είμαστε μοναδικά όντα φωτιάς σ' ένα μοναδικό πύρινο πλανήτη" Stephen Pyne
Αύγουστος του 1989. Μόλις είχα επιστρέψει από την εθελοντική συμμετοχή μου στην κατάσβεση μιας πυρκαγιάς που έκαψε σχεδόν όλο το βόρειο τμήμα της Σιθωνίας στη Χαλκιδική. Η αγωνία μου για ένα πενθήμερο ήταν μεγάλη, επειδή η φωτιά απειλούσε, μαζί με τα δάση, να εξαφανίσει και τις πειραματικές επιφάνειες που χρησιμοποίησα για το διαδακτορικό μου, λίγες εβδομάδες πριν από την επίσημη παρουσίασή του. Τελικά, η εμπειρία των συναδέλφων μου από το Δασαρχείο Πολυγύρου έσωσε το κυρίως δάσος και μαζί μ' αυτό, τρία χρόνια ατελείωτων καταγραφών, στατιστικών επιξεργασιών και συμπερασμάτων.
Πρώτη μου δουλειά μόλις έφθασα στο σπίτι ήταν να απαλλαγώ από τα καπνισμένα ρούχα μου και να κεράσω τον εαυτό μου μια παγωμένη μπίρα, τη μόνιμη φαντασίωση κάθε εμπλεκόμενου σε δασική πυρκαγιά. Στην τηλεόραση οι φωτιές είχαν και πάλι τη θερινή τιμητική τους. Η ρουτίνα των ειδήσεων και η φοβερή κούραση με είχαν σχεδόν αποκοιμίσει, όταν συνέβη ένα γεγονός καθοριστικό για τη μετέπειτα επιστημονική μου διαδρομή. Ο Τέρενς Κουΐκ - όταν ήταν στον ΑΝΤ1 - είχε καλέσει τον καθηγητή και δάσκαλό μου Σπύρο Ντάφη για να συζητήσουν το θέμα των πυρκαγιών. Ένας από τους διαπρεπέστερους καθηγητές της Δασολογίας και γνώστης της οικολογίας των ελληνικών οικοσυστημάτων, ο Σπύρος Ντάφης, εξηγούσε, με τη συνηθισμένη ηρεμία του, τα αίτια των πυρκαγιών, όταν ο δημοσιογράφος τον ρώτησε: "Και μετά τις πυρκαγιές, κ. καθηγητά, τι πρέπει να κάνουμε;" "Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μην κάνουμε τίποτε, απλώς να προστατέψουμε το δάσος από τη βοσκή και τους καταπατητές", απάντησε, ήρεμα πάντα, ο καθηγητής.
Ο Τέρενς Κουΐκ σχεδόν έπεσε από το κάθισμά του, τόση ήταν η έκπληξή του. Γαλουχημένος, όπως όλοι μας, με το μύθο της αναγκαιότητας των μεταπυρικών αναδασώσεων δεν ήθελε να πιστέψει τα λόγια του καλεσμένου του. "Μα είναι δυνατό, κ. καθηγητά, να το λέτε εσείς αυτό!!! Ένας ειδικός! Ένας καθηγητής πανεπιστημίου! Είναι δυνατό να μην αναδασώσουμε τις καμένες εκτάσεις; Πώς μπορείτε να λέτε τέτοια πράγματα; Υπάρχει επιστημονική εμπειρία... υπάρχει έρευνα..."
Ο καθηγητής μου ένιωσε, είμαι βέβαιος, ακριβώς ό,τι κι εγώ πολλές φορές τα κατοπινά χρόνια: Ορισμένες αλήθειες πρέπει να λέγονται με προσοχή΄ ο κίνδυνος να εκτεθείς είναι μεγάλος εάν αυτό που λες δεν γίνεται απόλυτα κατανοητό.
"Στην Ελλάδα κανείς δεν μελέτησε τι συμβαίνει έπειτα από μια πυρκαγιά", απολογήθηκε ο Σπύρος Ντάφης. "Εύχομαι αυτό να γίνει σύντομα..."
Έτσι βρέθηκα να μελετώ την οικολογία των δασικών πυρκαγιών. Η εξειδίκευσή μου στη φυτοκοινωνιολογία, δηλαδή στη μελέτη των κοινωνικών σχέσεων που αναπτύσσουν τα φυτά τόσο μεταξύ τους όσο και σε σχέση με το περιβάλλον τους, αποτέλεσε τη βάση για μια βαθύτερη κατανόηση της σχέσης των φυτών με το φαινόμενο των δασικών πυρκαγιών.
Θερμά, ξηρά καλοκαίρια και μέτρια βροχεροί, ήπιοι χειμώνες χαρακτηρίζουν το μεσογειακό κλίμα. Απαντά στη Μεσογειακή λεκάνη, στην Καλιφόρνια, στη Χιλή, στο νοτιοδυτικό άκρο της Αφρικής και της Αυστραλίας, μεταξύ του 30ού και του 40ού παραλλήλου του βόρειου και νότιου ημισφαιρίου. Στις περιοχές αυτές η προσπίπτουσα ηλιακή ακτινοβολία είναι ίση με την ανακλώμενη. Τα ψυχρά ρεύματα των δύο ημισφαιρίων διασχίζουν τις θάλασσες που τις βρέχουν. Ορισμένοι επιστήμονες πιστεύουν ότι, αν εκλείψουν τα ρεύματα αυτά, το μεσογειακό κλίμα θα εξαφανιστεί. Σ' αυτές τις τόσο απομακρυσμένες μεταξύ τους περιοχές, που δεν είχαν καμία χλωριδική επαφή, αναπτύσσεται ένας πανομοιότυπος τύπος βλάστησης, γνωστός ως "αείφυλλη σκληρόφυλλη βλάστηση". Η ομοιότητα δεν είναι τυχαία. Τα φυτά που συνθέτουν τη βλάστηση στις περιοχές με μεσογειακό κλίμα πρέπει να επιβιώσουν στη μακριά άνομβρη θερινή περίοδο. Σιγά σιγά, άριχσε να σχηματίζεται στο μυαλό μου το εκπληκτικό παζλ της μεσογειακής βλάστησης: Λεπτές ισορροπίες εκατομμυρίων χρόνων, ασύλληπτες λογικές επιβίωσης, προσαρμογές στις αντιξοότητες. Μια ισχυρή θέληση για ζωή από όντα που δεν διαθέτουν εγκέφαλο, δεν περπατούν ούτε αισθάνονται όπως τα ζώα και ο άνθρωπος.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την αειφυλλία. Αν τα είδη που συνθέτουν τις μεσογειακές φυτοκοινωνίες ήταν φυλλοβόλα, θα χρειάζονταν κάθε άνοιξη έως και 5πλάσια ποσότητα νερού για την παραγωγή νέων φύλλων. Ως αείφυλλα, εξοικονομούν τεράστιες ποσότητες νερού, που το χρησιμοποιούν τους θερινούς μήνες.
Άλλη προσαρμογή είναι η σκληροφυλλία. Για να μειώσουν την απώλεια νερού από τους επιδερμικούς πόρους (εφυμενική διαπνοή), τα φυτά συγκεντρώνουν κάτω από την επιδερμίδα των φύλλων τους αδιάβροχες κηρώδεις ουσίες που τους προσδίδουν χαρακτηριστική σκληρότητα. Έτσι παγιδεύουν το νερό, που αλλιώς θα εξατμιζόταν κατά τη διάρκεια των υψηλών θερινών θερμοκρασιών.
Η διαπνοή είναι μια απαραίτητη φυσιολογική δραστηριότητα των φυτών που συμμετέχει στη μεταφορά νερού και διαλυμένων ανόργανων στοιχείων από τις ρίζες προς τα φύλλα. Προκειμένου να μην εξαντληθεί το εδαφικό νερό στη διάρκεια του καλοκαιριού, τα μεσογειακά φυτά κλείνουν τα στόματα των φύλλων - από τα οποία διαχέεται η υγρασία στο περιβάλλον - κατά τις θερμές ώρες. Μεταπίπτουν δηλαδή σε θερινή νάρκη, μειώνοντας στο ελάχιστο τη βιολογική τους δραστηριότητα.
Μια φυτοκοινωνία αναπτύσσεται σε ανοιχτούς χώρους. Εκατομμύρια σπόροι διάφορων ετήσιων φυτών μεταφέρονται με τον άνεμο. Παπαρούνες, μαργαρίτες, αγριοφράουλες κάνουν το μοναδικό ταξίδι της ζωής τους με τη μορφή των σπόρων, πριν ριζώσουν κάπου. Αν φύτρωναν όλοι, κάθε φυτό θα απαιτούσε μέρος του ελάχιστου εδαφικού νερού για να αναπτύξει τη βιομάζα του. Αντιμέτωπες με αυτό τον κίνδυνο, οι μεσογειακές φυτοκοινωνίες ανέπτυξαν δύο αμυντικούς μηχανισμούς. Ο πρώτος είναι η μεγάλη πυκνότητα των θάμνων, που, κυριολεκτικά, κρύβουν τον ήλιο από το έδαφος και δεν επιτρέπουν στους νέους σπόρους να φυτρώσουν. Ο δεύτερος, μια εκπληκτική προσαρμογή, η αλληλοπάθεια. Ορισμένοι μεσογειακοί θάμνοι τροφοδοτούν το έδαφος με ουσίες που εμποδίζουν την ανάπτυξη του ριζικού συστήματος των ετήσιων φυτών. Γι' αυτό δεν υπάρχουν στα μεσογειακά οικοσυστήματα τα συνήθη ετήσια φυτά άλλων δασικών τύπων.
Η πυκνότητα των θάμνων και η αλληλοπάθεια, όμως, επιδρούν και στους σπόρους των ίδιων των μεσογειακών θάμνων και πεύκων' ενώ οι θάμνοι πολλαπλασιάζονται με πρεμνοβλάστηση και ριζοβλάστηση, τα πεύκα δεν διαθέτουν τέτοια ικανότητα. Κάτω από αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες, οι σπόροι τους που πέφτουν στο έδαφος δεν επιβιώνουν. Τα μεσογειακά πεύκα αδυνατούν να ανανεωθούν, εκτός και εάν υπάρξει προσωρινή απελευθέρωση του εδάφους από τον ανταγωνισμό των πυκνών θάμνων και την αλληλοπάθεια που προκαλούν. Η φύση δεν διαθέτει ούτε πριόνια ούτε τσεκούρια. Την ευκαιρία αυτή θα τους προσέφερε μόνο μια πυρκαγιά.
Μπορεί η φύση να μετατρέψει το θάνατο σε ζωή, την καταστροφή σε δημιουργία; Μπορεί ο Φοίνικας να μην ήταν μύθος; Τα δέντρα δεν έχουν πόδια για να τρέξουν, ούτε φτερά για να πετάξουν, δεν ανοίγουν φωλιές στο έδαφος για να προφυλαχθούν. Πώς θα εκμεταλλεύονταν το γυμνό έδαφος που δημιουργούσε η φωτιά, αφού θα ήταν και τα ίδια θύματά της; Καθώς οι έρευνές μας προχωρούσαν και συνδυάζονταν με τα αποτελέσματα των άλλων συναδέλφων μας στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ξετυλιγόταν το κουβάρι των νέων μας γνώσεων πάνω στην απίστευτη δυναμική αντίδραση της φύσης.
Οι θερινές καταιγίδες με αστραπές και κεραυνούς είναι συχνές στα μεσογειακά κλίματα. Η πιθανότητα πρόκλησης πυρκαγιάς στην κατάξερη βλάστηση είναι μεγάλη. Ο καθηγητής των Δασικών Πυρκαγιών Δημήτρης Καϊλίδης υπολόγισε ότι, χωρίς τον άνθρωπο, κάθε πευκοδάσος καιγόταν τουλάχιστον μία φορά κάθε 100 με 150 χρόνια από κεραυνό. Με τη διαδικασία της φυσικής επιλογής τα σκληρόφυλλα αείφυλλα φυτά ανέπτυξαν και άλλες προσαρμογές, δημιουργώντας μια ιδιόμορφη βλάστηση εξαιρετικής αντοχής στις πυρκαγιές: την πυρόφυτη βλάστηση.
Υπάρχουν δυο βασικές μορφές πυρόφυτων. Τα παθητικά πυρόφυτα ανέπτυξαν ιδιαίτερη αντοχή στις υψηλές θερμοκρασίες αλλά και στις ίδιες τις φλόγες, ως αποτέλεσμα ποικίλων μηχανικών και χημικών διεργασιών. Ορισμένα είδη αντέχουν τις υψηλές θερμοκρασίες χάρη στον παχύ φλοιό τους (φελλοφόρος δρυς), άλλα αναφλέγονται δύσκολα γιατί έχουν πολύ σκληρό ξύλο (ίταμος και κάποιες δρύες) ή υψηλή περιεκτικότητα μεταλλικών στοιχείων στο ξύλο τους (αλμυρίκι). Η κουκουναριά ρίχνει τα χαμηλά κλαδιά της, δημιουργώντας ομβρελοειδή κόμη πολλά μέτρα πάνω από το έδαφος, όπου καμιά φλόγα δεν τη φθάνει. Μερικές πτέριδες και άλλα φυτά προφυλάσσουν τα αναπαραγωγικά τους όργανα κάτω από το έδαφος.
Αντίθετα, τα ενεργητικά πυρόφυτα συνήθως καίγονται εύκολα, αλλά η βλαστητική ανάπτυξή τους ευνοείται από την πυρκαγιά. Το πουρνάρι παράγει μετά τη φωτιά παραβλαστήματα και ριζοβλαστήματα από τη βάση του κορμού και τις ρίζες αντίστοιχα. Η κουμαριά, τα ρείκια, οι άρκευθοι, το φυλίκι, ο σχίνος και άλλα δημιουργούν ριζώματα που μοιάζουν με ρόζο και βρίσκονται σε αδράνεια επί πολλά χρόνια. Μετά τη φωτιά, τα ριζώματα ξυπνούν από το λήθαργό τους και δίνουν μέσα σε λίγες ημέρες τα πρώτα βλαστάρια με τη μορφή παραβλαστημάτων. Η ταχύτητα αύξησης των παραβλαστημάτων και των ριζοβλαστημάτων είναι πολύ μεγάλη. Στο τέλος της επόμενης από την πυρκαγιά βλαστητικής περιόδου φθάνουν σε ύψος μέχρι και 60% του μητρικού φυτού.
Πάνσοφη η φύση, δεν αφήνει τίποτε στην τύχη. Η σουσούρα, ένα είδος ρεικιού που βρίσκεται στα πιο φτωχά και ξηρά εδάφη της χώρας μας και ενοχοποιείται για το φαινόμενο της αλληλοπάθειας, παραμένει βιολογικά ανενεργή δύο-τρία χρόνια μετά τη φωτιά, δίνοντας τον απαραίτητο χρόνο στα νεαρά φυτά της πεύκης να ριζώσουν και να αναπτυχθούν.
Τέλος, υπάρχει και η υποομάδα των ενεργητικών πυρόφυτων με διασπορά σπόρων που διεγείρονται από τη φωτιά. Σ' αυτήν ανήκουν τα θερμόβια πεύκα, ιδίως η χαλέπιος, που μαζί με την τραχεία και την κουκουναριά σχηματίζουν τα μεσογειακά πευκοδάση μας. Βρισκόμαστε μπροστά σε νέα μεγαλειώδη επίδειξη της δυνατότητας προσαρμογής που διαθέτει το φυτικό βασίλειο. Σε όλα σχεδόν τα φυτά, οι ώριμοι καρποί πέφτουν στο έδαφος' στα θερμόβια πεύκα, όμως, το 30% των ώριμων κώνων παραμένει κλειστό στο δέντρο από 5 ως και 10 χρόνια. Αν ξεσπάσει πυρκαγιά, διεγείρονται ειδικοί μηχανισμοί και τα κουκουνάρια ανοίγουν, διασκορπίζοντας μερικές χιλιάδες σπόρους σε έκταση 4 στρεμμάτων γύρω από κάθε δέντρο. Καθώς τα δέντρα βρίσκονται σε αποστάσεις μικρότερες από 10 μέτρα μεταξύ τους, φαντάζεστε την πυκνότητα των νέων φυτών...
Από την πρώτη στιγμή που ένα νέο μεσογειακό δάσος αρχίζει τη μεταπυρική διαδικασία φυσικής αναγέννησης, ετοιμάζεται για την επόμενη πυρκαγιά. Σ' αυτό βοηθούν και πάλι οι μεσογειακές κλιματικές συνθήκες: στη μεγαλύτερη διάρκεια του έτους οι τιμές θερμοκρασίας και υγρασίας είναι εντελώς ακατάλληλες για την επιβίωση των σαπροφυτικών μυκήτων που αποσυνθέτουν την οργανική ύλη. Έτσι συσσωρεύονται στο έδαφος τόνοι από ξηρές βελόνες, φύλλα, κλαδιά, νεκρούς θάμνους και δέντρα: μια βιομάζα ιδιαίτερα εύφλεκτη, λόγω και της θερινής ξηρότητας, η οποία απλώς περιμένει τον κεραυνό, την ανθρώπινη αμέλεια ή τον εμπρησμό για να εκδηλωθεί ξανά το φαινόμενο. Τα μεσογειακά πεύκα είναι φωτόφιλα΄όταν τα χαμηλότερα κλαδιά δεν φωτίζονται, αχρηστεύονται και ξηραίνονται, δεν πέφτουν όμως από τα δέντρα. Χρόνια ολόκληρα κρέμονται νεκρά κλαδιά με ξηρές βελόνες κοντά στο έδαφος. Έτσι, μια απλή έρπουσα φωτιά μετατρέπεται εύκολα σε επικόρυφη, άρα και με δυναμικότερη προοπτική εξέλιξης. Εξάλλου τα πεύκα είναι διαποτισμένα με την εύφλεκτη ρητίνη, όπως εύφλεκτα είναι και τα αιθέρια έλαια των θάμνων που εμπλουτίζουν το δασικό μικροπεριβάλλον. Όσο μεγαλύτερο είναι το διάστημα μεταξύ δύο διαδοχικών πυρκαγιών, τόσο μεγαλύτερη είναι η συγκεντρωμένη καύσιμη βιομάζα και τόσο η εκδήλωση του φαινομένου πιο βίαιη.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ώριμο μεσογειακό δάσος που κάηκε και προστατεύθηκε, χωρίς να αναγεννηθεί με φυσικό τρόπο. Αντίθετα, σε περιοχές που δεν κάηκαν τον τελευταίο αιώνα τα πεύκα λιγοστεύουν κάθε χρόνο, χωρίς δυνατότητα αναγέννησης.
Οι δασικές πυρκαγιές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη διατήρηση των μεσογειακών οικοσυστημάτων. Απλώς, η οικολογική τους σημασία δεν έγινε μέχρι σήμερα κατανοητή επειδή τα αποτελέσματά τους συγχέονται με τη μεταπυρική οικονομική δραστηριότητα του ανθρώπου, ιδιαίτερα με την υπερβόσκηση και την οικοπεδοποίηση που οδηγούν σε αποδάσωση. Σ' αυτό το συμπέρασμα καταλήξαμε με το φίλο και συνεργάτη δρα Γιώργο Τσιουρλή, ειδικό στη μεσογειακή οικολογία, ύστερα από μελέτη αμέτρητων μοντέλων εξέλιξης των οικοσυστημάτων των πευκοδασών με αποκλεισμό της φωτιάς. Η ισχυρότατη οικολογική σχέση μεταξύ πυρκαγιών και μεσογειακών οικοσυστημάτων εξηγεί γιατί οι πυρκαγιές δεν αντιμετωπίζονται εύκολα. Ο άνθρωπος είναι ακόμη τεχνολογικά αδύναμος απέναντι στα φυσικά φαινόμενα, όπως οι σεισμοί, οι πλημμύρες ή οι δασικές πυρκαγιές. Τα μεσογειακά οικοσυστήματα θα αντιδρούν σε κάθε προσπάθεια αλλαγής του αιώνιου κύκλου φωτιάς-αναγέννησης.
Έντονη είναι η ανησυχία για τις επιπτώσεις των πυρκαγιών στην πανίδα των μεσογειακών οικοσυστημάτων. Οι έρευνες, σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν συμφωνούν ως προς τις εκτιμήσεις, επειδή κάθε πυρκαγιά διαφέρει από τις υπόλοιπες σε ένταση, συχνότητα, διάρκεια, μορφή κ.λπ. Γενικά όμως, με βάση τη λογική, θα έλεγα ότι, εάν οι φωτιές επηρέαζαν σοβαρά την πανίδα, πολλά ζώα θα αποτελούσαν μουσειακά είδη στη χώρα μας εδώ και αιώνες. Έρευνες στις ΗΠΑ έδειξαν ότι, με το ξέσπασμα δασικής πυρκαγιάς, τα ρακούν απλώς έτρεχαν μακριά της και στη συνέχεια, ούτε απέφευγαν ούτε προτιμούσαν περισσότερο από ό,τι συνήθως τις περιοχές που είχαν καεί. Σε πειράματα στο Ινστιτούτο Δασικών Ερευνών Θεσσαλονίκης διαπιστώσαμε ότι κατά τη διάρκεια καύσης βελονοτάπητα οι θερμοκρασίες κάτω από την επιφάνεια του εδάφους είναι ιδιαίτερα ανεκτές από τα περισσότερα ζώα που ζουν ή φωλιάζουν εκεί΄ τα μυρμήγκια ή τα σκουλήκια, μάλιστα, συνέχιζαν τη δραστηριότητά τους κάτω από τις φλεγόμενες βελόνες.
Όλοι οι ερευνητές συμφωνούμε ότι το οικολογικό πρόβλημα που δημιουργείται τις τελευταίες δεκαετίες δεν οφείλεται τόσο στις πυρκαγιές όσο, κυρίως, στην αυξημένη συχνότητά τους. Εξαιτίας του ανθρώπου, ένα μεσογειακό δάσος δεν καίγεται πλέον μία φορά τον αιώνα, αλλά πολύ συχνότερα.
Κορυφαίοι Έλληνες επιστήμονες του δασολογικού χώρου μετείχαν στο Πανελλήνιο Συνέδριο της Ελληνικής Δασολογικής Εταιρίας στην Καλαμάτα, τον Φεβρουάριο του 1992, όπου παρουσίασα τα πρώτα αποτελέσματα των μετρήσεών μας. Πώς θα δέχονταν ότι όλα όσα γνωρίζαμε πριν από δύο χρόνια για τις πυρκαγιές είχαν ανατραπεί; "Εάν υπερπροστατεύσουμε το μεσογειακό δάσος από τη φωτιά, φοβόμαστε ότι θα μοιάσουμε στη μητέρα που, στην προσπάθεια να προστατέψει το παιδί της από το κρύο, το σφίγγει τόσο δυνατά πάνω της ώστε τελικά το πνίγει". Θερμό χειροκρότημα ακολούθησε το τελικό συμπέρασμα της εισήγησής μου. Η αρχή είχε γίνει και ήταν πετυχημένη.
Το 1994 ξεκίνησε, με επιστημονικό υπεύθυνο τον καθηγητή της Δασολογικής Σχολής Νίκο Στάμου, το μεγάλο ερευνητικό πρόγραμμα "Science for Stability". Στους πολύπλευρους στόχους του κυριαρχούσε η ίδρυση του πιο σύγχρονου εργαστηρίου δασικών πυρκαγιών στη χώρα μας στο Ινστιτούτο Δασικών Ερευνών Θεσσαλονίκης. Τη διεύθυνσή του ανέλαβε ο ειδικός πυρκαγιολόγος Κώστας Καλαμποκίδης. Φορτωμένος με πολλές εμπειρίες από το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο όπου δίδασκε, ο Κώστας ήρθε ειδικά γι' αυτό το πρόγραμμα. Ακολούθησαν τρία ακόμη ερευνητικά προγράμματα, όπως αυτό για τη μεταπυρική συμπεριφορά του περιαστικού δάσους της Θεσσαλονίκης, με επιστημονικούς υπεύθυνους τον Στέλιο Γκατζογιάννη και τον Αλέξη Καραλίβανο. Η συμμετοχή μου στα προγράμματα αυτά μου προσέφερε, πέρα από τις εμπειρίες, το κέρδος της συνεργασίας με λαμπρούς επιστήμονες. Έπρεπε να καταγράψουμε τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα μας, χωρίς προκαταλήψεις ούτε προς το ανθρώπινο δυναμικό ούτε προς το φαινόμενο των πυρκαγιών.
Χρόνο με το χρόνο στην Ελλάδα ο κρατικός μηχανισμός προγραμματίζει, σχεδιάζει και εκτελεί την αντιπυρική προστασία της χώρας, διαθέτοντας δισεκατομμύρια δραχμές, αξιόλογο και έμπειρο ανθρώπινο δυναμικό και δασοπυροσβεστικά μέσα καθόλου ευκαταφρόνητα σε ποιότητα και ποσότητα. Κι όμως, κάθε χρόνο οι δασικές πυρκαγιές ολοκληρώνουν, απρόσκοπτες σχεδόν, το προγραμματισμένο από τη φύση έργο τους. Απομένουν, έτσι, στο τέλος του καλοκαιριού κατάκοπες και απογοητευμένες οι δασοπυροσβεστικές υπηρεσίες να αναζητούν τι έφταιξε κάθε φορά και ο περιορισμός του φαινομένου αναβάλλεται για την επόμενη χρονιά, να απολογούνται οι επικεφαλής για τις εκτάσεις που καίγονται, λες και ευθύνονται αυτοί για την ανθρώπινη αδυναμία ελέγχου των θεομηνιών, χωρίς ποτέ να επιβραβευθούν για τις εκτάσεις που σώζουν. Όταν, δε, καίγεται κάποιο "επώνυμο" περιαστικό δάσος, η κριτική που ασκείται στις υπηρεσίες ξεπερνά κάθε όριο.
Κανείς δεν μπορεί ν' αμφισβητήσει την έξαρση των πυρκαγιών στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Παρά την ανάπτυξη του φιλοδασικού αισθήματος, οι φωτιές αυξάνουν χρόνο με το χρόνο. Τι προκάλεσε την αύξηση του αριθμού τους;
Μέχρι και την περίοδο του Μεσοπολέμου, τα περιοικιστικά δάση υπήρξαν τροφοδότες καύσιμης ύλης των τοπικών κοινωνιών. Πολλά δέντρα, αλλά κυρίως εύφλεκτοι θάμνοι, απομακρύνονταν έγκαιρα μέσα από τα δάση και καίγονταν ελεγχόμενα, στις θερμάστρες, στα τζάκια και στους φούρνους. Έτσι, το κάψιμο της καλαμιάς ή των κλαδιών σπάνια έβρισκε δρόμο διαφυγής στα γύρω δάση και όταν συνέβαινε αυτό, η επέμβαση ήταν άμεση: Εκείνη την εποχή ερασιτέχνες ή επαγγελματίες υλοτόμοι, βοσκοί, ρητινοσυλλέκτες, μελισσοκόμοι και πολλοί άλλοι κυκλοφορούσαν συνεχώς στο δάσος.
Μετά τον Β' Παγκόσμιο και τον Εμφύλιο Πόλεμο, το κύμα φυγής στο εσωτερικό και το εξωτερικό της χώρας ερήμωσε την ύπαιθρο και οι ανάγκες σε ξύλο μειώθηκαν, ενώ χάθηκαν οι χιλιάδες ευκαιριακοί δασοπροστάτες. Ταυτόχρονα, το πετρέλαιο θέρμανσης και ο ηλεκτρισμός μείωναν την ανάγκη ξύλευσης όσων παρέμεναν στην επαρχία. Έτσι, τεράστιες ποσότητες εύφλεκτης βιομάζας, που κανείς δεν χρειαζόταν, άρχισαν να συσσωρεύονται γύρω από τους γειτονικούς στα δάση οικισμούς.
Η απότομη, άναρχη επέκταση των πόλεων σύντομα δημιούργησε προβληματικές συνθήκες διαβίωσης για τους κατοίκους τους. Κλεισμένοι σε διαμερίσματα μικρά, ανήλια και χωρίς αέρα, αισθάνθηκαν την επιθυμία να επιστρέψουν στην ύπαιθρο. Φυσικά, ελάχιστοι γύριζαν στον τόπο τους, αφού οι θέσεις εργασίας είχαν συγκεντρωθεί στα μεγάλα αστικά κέντρα, ιδίως του Λεκανοπεδίου και της Θεσσαλονίκης. Έτσι ξεκίνησε μια, χωρίς προηγούμενο, οικοπεδοποίηση κάθε διαθέσιμης έκτασης στις περιαστικές περιοχές. Και όταν οι νόμιμες εκτάσεις τελείωσαν, άρχισε το παράνομο εμπόριο γης που απελευθέρωναν οι τυχαίες ή μη πυρκαγιές. Η έλλειψη δασικού κτηματολογίου, τα κενά των νόμων, η απροθυμία των Αρχών για λήψη ριζικών μέτρων, οι συνεχείς νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων δημιούργησαν τους εμπρηστές, που εμπορεύονταν τη γη που δεν τους ανήκε. Η συνεχής υποβάθμιση της ζωής στην πόλη δημιούργησε την ανάγκη απόκτησης και μιας δεύτερης θερινής κατοικίας σε μια από τις απέραντες παραλιακές εκτάσεις της χώρας. Σύντομα χιλιάδες σπίτια άρχισαν να κτίζονται μέσα ή κοντά στα παραθαλάσσια δάση. Όσοι δεν κατάφεραν να αποκτήσουν τη δική τους πρώτη ή δεύτερη κατοικία μέσα στα πεύκα, περιορίστηκαν σε τακτικές εκδρομές στα δάση, όπου η χρήση της ψησταριάς ανέκαθεν αποτελούσε βασική έκφραση αναψυχής.
Οι νέοι μόνιμοι κάτοικοι και οι περιστασιακοί εκδρομείς είχαν κάθε λόγο να προστατέψουν το δάσος, αφού κάθε πυρκαγιά έθετε σε κίνδυνο την περιουσία, ακόμη και τη ζωή τους. Οι εμπρησμοί από δόλο μειώθηκαν, οι φωτιές όμως αυξήθηκαν. Αγνοώντας τις πραγματικές οικολογικές σχέσεις φωτιάς-μεσογειακού δάσους και, κυρίως, την ευκολία και τα αίτια που προκαλούν την έκρηξη μιας πυρκαγιάς, οι νεόκοποι λάτρεις των περιαστικών και παραθαλάσσιων δασών δεν ήξεραν ότι κυριολεκτικά "έπαιζαν με τη φωτιά". Το δάσος σήμερα, εκτός από τους εμπρηστές, αντιμετωπίζει και εκατομμύρια καύτρες που μεταφέρουν τα καλοκαιρνά μελτέμια από τις χιλιάδες καμινάδες των ψησταριών ή από το κάψιμο των ξερών χόρτων.
Όποιος κτίζει κοντά σε δάσος υποθηκεύει την ασφάλεια του σπιτιού του. Είναι εξίσου επικίνδυνο με το κτίσιμο σε χειμάρρους, σεισμογενή ρήγματα ή στην άμμο της παραλίας. Η φωτιά, ως φαινόμενο, θα εκδηλώνεται πάντα με την ίδια σφοδρότητα όσο κι αν ο άνθρωπος βελτιώσει τα μέσα δασοπυρόσβεσης που διαθέτει, είτε υπάρχουν εμπρηστές είτε όχι. Είναι βέβαιο ότι, εάν αυτή η σκληρή αλήθεια είχε ειπωθεί πριν από καιρό, πολλές νόμιμες ή παράνομες οικοπεδοποιήσεις δασικών εκτάσεων θα είχαν αποτραπεί.
Βλέπουμε καθημερινά πόσο εύκολα καίγονται τα "επώνυμα", υψηλής προστασίας περιαστικά δάση. Εκατομμύρια πολίτες και ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός απλώς παρακολουθούν το φαινόμενο, ανήμποροι να αντιδράσουν. Μπορούμε επομένως να συμπεράνουμε τι δυνατότητες προστασίας παρέχονται στα ανώνυμα δάση μας, τα μονίμως κακοδιαχειρισμένα και εγκαταλειμμένα, που ούτε δεξαμενές νερού διαθέτουν στην περιοχή τους ούτε κοντινή δύναμη πυρόσβεσης ούτε είναι στόχος προτεραιότητας για τα πυροσβεστικά αεροπλάνα και ελικόπτερα. Και όμως, μέσα και γύρω από τα δάση αυτά δίνονται διαρκώς άδειες οικοδόμησης, χωρίς να απαιτείται αντιπυρική μελέτη, χωρίς να εξηγεί κανείς στους ανυποψίαστους πολίτες τους κινδύνους που διατρέχουν, όταν μάλιστα εμπλουτίζουν εξωτερικά τις οικίες τους με κάθε είδους ξύλινες κατασκευές για να τις δέσουν με το περιβάλλον.
Μεγάλο πρόβλημα για την Ελλάδα αποτελεί η παγιωμένη άποψη ότι πίσω από κάθε φωτιά υπάρχει και μια οργανωμένη ομάδα εμπρηστών. Δυστυχώς, κανείς δεν αμφιβάλλει πια ότι, ακόμη και δίπλα στο σκουπιδότοπο, τη φωτιά την ανάβουν αποσταθεροποιητές ή οικοπεδοφάγοι, βοσκοί ή ψυχοπαθείς.
Η συνεχής αναφορά σε εμπρηστές ξεκίνησε, δικαιολογημένα, από τη δράση των καταπατητών της αττικής γης. Οι επιστημονικές καταγραφές του καθηγητή Νίκου Στάμου, όμως, δείχνουν ότι τη δεκαετία 1983-1992, από τις 13,196 πυρκαγιές, οι εξακριβωμένοι και οι πιθανοί εμπρησμοί ανέρχονταν σε 2,351 (18%). Ένα ποσοστό 75% των πυρκαγιών οφείλεται σε αμέλεια... Όμως, οι κρατικές υπηρεσίες, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την αναποτελεσματικότητα των αντιπυρικών μέτρων, καλλιέργησαν το μύθο ότι κάθε φωτιά οφείλεται σε εμπρησμό. Το αποτέλεσμα ήταν να πιστέψουν όλοι ότι για να κάψεις ένα δάσος πρέπει να είσαι επιστήμονας-εμπρηστής, με αυξημένες γνώσεις στην τοπογραφία, τη σύνθεση της βλάστησης, την πρόβλεψη του καιρού και να διαθέτεις εμπρηστικούς μηχανισμούς τελευταίας τεχνολογίας. Αυτό φυσικά είχε τρομακτική επίδραση στην αύξηση των πυρκαγιών. Ο αποπροσανατολισμένος πολίτης είναι πεπεισμένος ότι, εφ΄όσον δεν έχει δόλο, δεν μπορεί να προκαλέσει πυρκαγιά. Έχουμε μετατραπεί σε μια εφησυχάζουσα κοινωνία που δεν προσέχει ούτε πού πετά ένα αναμμένο τσιγάρο. Αξίζει να σημειώσω ένα περιστατικό προς μίμηση. Ένα ζευγάρι νέων, πάνω σε μια μοτοσικλέτα, στον περιφερειακό της Κατεχάκη είδε έναν οδηγό να πετά το τσιγάρο του έξω από το παράθυρο. Τον πλησίασαν και ευγενικά του είπαν πόσο εύκολα μπορεί η πράξη του να προκαλέσει πυρκαγιά. Ο οδηγός σταμάτησε και έσβησε το τσιγάρο του. Η αξιέπαινη αντίδραση όσων συμμετείχαν στο συμβάν αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα πως εμείς οι ίδιοι μπορούμε να βοηθήσουμε στην προστασία των δασών μας.
Η ιδέα των εμπρηστών πολλές φορές προκάλεσε την υστερική αντίδραση των διωκτικών Αρχών και τη σύλληψη οποιουδήποτε καταγγέλλεται ότι κυκλοφορεί ύποπτα στο δάσος. Κι όμως, μέσα στα ίδια δάση, οι ίδιοι οι καταγγέλλοντες καίνε τα ξερά χόρτα τους ή ανάβουν ψησταριές ενώ επικρατούν θερμοκρασίες πάνω από 35ο C και άνεμοι ισχυρότεροι από 7 μποφόρ, χωρίς κανείς να τους κάνει έστω μια παρατήρηση.
Στην πυρόπληκτη Ελλάδα, μεγάλο μέρος του προβλήματος θα έλυνε η σωστή πληροφόρηση. Η εκπαίδευση στο θέμα των δασικών πυρκαγιών θα δημιουργήσει πολίτες που θα γνωρίζουν και θα είναι σε θέση να ζουν με τις φωτιές, ανθρώπους που δεν θα τις προκαλούν αλλά και δεν θα τις φοβούνται.
Σε καλύτερα οργανωμένες χώρες εκπονούνται συνεχώς ολοκληρωμένα προγράμματα ενημέρωσης των πολιτών και εκπαίδευσης των μαθητών - κάτι που θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει και εδώ από τις πρώτες τάξεις του σχολείου -, εκδίδονται, καθημερινά, δελτία επικινδυνότητας για πρόκληση πυρκαγιάς, και πληροφορίες για τις ενέργειες που πρέπει να αποφεύγονται σε επικίνδυνες καιρικές συνθήκες. Στη χώρα μας, εκτός από ανούσια τηλεοπτικά σποτάκια που διαφημίζουν τον τρόπο εκπαίδευσης των πυροσβεστών ή πόσους υπολογιστές έχει το συντονιστικό κέντρο, τίποτε σημαντικό δεν γίνεται. Και δεν θα 'θελα να σχολιάσω ότι ενώ ολόκληρη η Ελλάδα καιγόταν, αυτά συνέχισαν να προβάλλονται.
Κανείς δεν πληροφορεί τους πολίτες τι πρέπει να κάνουν κατά τη διάρκεια μιας πυρκαγιάς. Ούτε πώς θα απεμπλακούν σε περίπτωση αποκλεισμού ούτε πώς θα διαφυλαχθούν οι περιουσίες ούτε πώς θα βοηθήσουν στο έργο της κατάσβεσης. Ο αυτοσχεδιασμός χαρακτηρίζει την αντιμετώπιση κάθε πυρκαγιάς. Γι' αυτό, ακόμη και στις μικρότερες πυρκαγιές επικρατεί συνήθως το χάος. Είναι ίσως φοβερό, αλλά ακόμη και επαγγελματίες πυροσβέστες ελάχιστα γνωρίζουν πώς πρέπει να πράξουν την ώρα της φωτιάς. Παρασύρονται από τρομοκρατημένους πολίτες και υποχωρούν σε ικεσίες ή απειλές, εγκαταλείποντάς τους οποιουδήποτε στοιχειώδεις σχεδιασμούς.
"Φωτιά στο δάσος!" Ποιος είναι ο καταλληλότερος φορέας να αναλάβει την προστασία του; Μέχρι και το 1997 την ευθύνη της δασοπυρόσβεσης είχε η Δασική Υπηρεσία, η οποία χρεώθηκε την αποτυχία της αντιμετώπισης των δασικών πυρκαγιών. Την επόμενη χρονιά, και με συνοπτικές διαδικασίες, η ευθύνη αυτή ανατέθηκε στην Πυροσβεστική Υπηρεσία, στην οποία μεταφέρθηκε ολόκληρος ο εξοπλισμός και μεγάλος αριθμός υπαλλήλων. Αντίθετα, ο προληπτικός σχεδιασμός παρέμεινε αρμοδιότητα της Δασικής Υπηρεσίας. Κατά πόσο είναι σωστή αυτή η πολιτική απόφαση, μόνο ο χρόνος θα το δείξει. Ωστόσο, αιφνιδίασε πολλούς, καθώς είχε προηγηθεί ομόφωνο πόρισμα της Βουλής, η οποία, ύστερα από μακροχρόνια έρευνα και αφού ζήτησε τη γνώμη πολλών επιστημόνων, είχε καταλήξει σε συγκεκριμένες προτάσεις που εστιάζονταν στην οργάνωση ανεξάρτητου φορέα δασοπροστασίας.
Με τη μεταβίβαση της ευθύνης άρχισε μια νέα περίοδος στην ιστορία της δασοπυρόσβεσης. Νέοι άνθρωποι, νέες νοοτροπίες, νέες τεχνικές. Παράλληλα, παροπλίστηκαν δασικοί υπάλληλοι με εμπειρία δεκαετιών και μαζί με αυτούς ένα τεράστιο κατασβεστικό δυναμικό, οι υλοτόμοι, που τους ακολουθούσαν στο δάσος και ταχύτατα άνοιγαν αντιπυρικές ζώνες και στις πιο δύσβατες περιοχές.
Εάν συγκρίνουμε τις τεχνικές που εφαρμόζουμε σήμερα με αυτές των προηγούμενων χρόνων, πρέπει να σταθούμε ιδιαίτερα σε δύο σημεία. Το πρώτο είναι ότι και οι δύο φορείς αντιμετωπίζουν τις φωτιές στο χώρο που γνωρίζουν καλύτερα: οι δασικοί μέσα στο δάσος' οι πυροσβέστες έξω από αυτό, κοντά στους δρόμους και τα σπίτια. Το δεύτερο, ότι και οι δύο φορείς χρησιμοποιούν τα μέσα που ξέρουν καλύτερα: οι δασικοί το τσεκούρι και το πριόνι, ανοίγοντας αντιπυρικές ζώνες' οι πυροσβέστες τη μάνικα και το νερό, χρησιμοποιώντας φυσικά ανοίγματα για να μπουν στο δάσος. Η διαφορά νοοτροπίας σχετίζεται και με την αποτελεσματικότητα της αεροπυρόσβεσης. Οι ρίψεις νερού απλώς καθυστερούν τη φωτιά. Απαιτείται η παρουσία επίγειων δυνάμεων που θα εκμεταλλευθούν την ανακοπή της ταχύτητας. Είναι αυτονόητο ότι καλύτερα αποτελέσματα θα δώσει ο μηχανισμός που κινείται μέσα στο δάσος.
Σε όλα αυτά υπάρχει μια πραγματικότητα που κανείς δεν μπορεί να αγνοεί, ειδικά όταν έχει την πολιτική ευθύνη προστασίας του δασικού πλούτου της χώρας. Όταν οι δασικοί έσβηναν τη φωτιά μέσα στα δάση, στόχευαν να την κρατήσουν μακριά από τους οικισμούς. Πολύ συχνά οι καύτρες ξεπερνούσαν όλα τα μέτρα και έφθαναν μέχρι τα σπίτια, όπου όμως έβρισκαν μια ξεκούραστη και με καλό ηθικό πυροσβεστική υπηρεσία που λειτουργώντας στο φυσικό της χώρο προστάτευε ζωές, κατοικίες και περιουσίες. Τα αποτελέσματα αυτής της συνεργασίας φαίνονται στις καταγραφές των ζημιών από τις φωτιές. Μέχρι και το 1997 καίγονταν μόνο μεμονωμένα σπίτια κι αυτό σπάνια. Τα τρία τελευταία χρόνια κάηκαν ολόκληροι οικισμοί.
Θολώνει το νου η ενημέρωση που παρέχεται στους πολίτες κάθε φορά που μια δασική πυρκαγιά βρίσκεται σε εξέλιξη. Τα ΜΜΕ, με τη λειτουργική αρχή τους ότι η κακή είδηση πουλά περισσότερο, τροφοδοτούν το συναίσθημα με εικόνες καμένων δέντρων, ζώων, σπιτιών... Το συμπέρασμα που βγαίνει από τα ρεπορτάζ είναι ότι δεν υπάρχει αύριο μετά τη φωτιά. Η λογική εγκαταλείπεται, το προγονικό ένστικτο αυτοσυντήρησης θεριεύει. Με μόνο δασοπυροσβεστικό όργανο την κλάρα, με σαγιονάρες και φανελάκια, οι άνθρωποι ρίχνονται ακόμη και στο μέτωπο της φωτιάς, περιοχή μέγιστου κινδύνου. Η απειλή από τις φλόγες και τις ρίψεις νερού των αεροπλάνων αγνοείται στην προσπάθεια να σωθεί έστω και ένα δέντρο.
Ακόμη και οργανωμένες ομάδες εθελοντών δασοπυροσβεστών στερούνται και το βασικό εξοπλισμό, που θα τους προσφέρει στοιχειώδη ασφάλεια. Χωρίς οργανωμένους χώρους υποδοχής, χωρίς ένταξη των εθελοντών σε ομάδες, χωρίς τη συνοδεία ομαδάρχη, χωρίς ασύρματο και φαρμακείο, ζητείται η εμπλοκή των πολιτών στην προσπάθεια κατάσβεσης. Έχουν χαθεί άνθρωποι μέσα στις φλόγες και αυτό έγινε αντιληπτό μόνο όταν ανησύχησαν οι οικείοι τους. Το κράτος οφείλει είτε να οργανώσει με καλύτερο συντονισμό την εθελοντική προσφορά στη δασοπυρόσβεση είτε να την απαγορέψει. Θα πρέπει να θεωρηθεί ποινικό αδίκημα η έκκληση για βοήθεια σε άτομα που εκτίθενται σε πραγματικό κίνδυνο δίχως την παραμικρή πρόβλεψη για την ασφάλειά τους.
Οι φωτιές έκαιγαν ακόμη στο Σέιχ-Σου της Θεσσαλονίκης, όταν ανακοινώθηκαν από τα παράθυρα των τηλεοπτικών σταθμών τα μέτρα αποκατάστασης της βλάστησης. Αναγγέλθηκαν αλλαγές στον τύπο της βλάστησης, κυρίως η αντικατάσταση της εύφλευκτης πεύκης από δύσφλεκτα πλατύφυλλα φυλλοβόλα δέντρα, η άμεση αποψίλωση και αναδάσωση κ.α. Οι προτάσεις αυτές υλοποιήθηκαν, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς σχέδιο. Η ζημιά που έκανε η φωτιά ωχριά μπροστά στη μη αναστρέψιμη καταστροφή που ήδη έγινε στο οικοσύστημα.
Η παραπληροφόρηση διέπει και τις μεταπυρικές πρωτοβουλίες. Ο ακροατής, που δεν έχει καμιά επιστημονική γνώση για τη λειτουργία των οικοσυστημάτων, βομβαρδίζεται από τηλεοπτικές συζητήσεις για τις επιπτώσεις της φωτιάς στο περιβάλλον και στην υγεία όλων μας, όπου περισσεύει η καταστροφολογία. Νιώθει ότι η ζωή του θα τελειώσει μέσα σε πλημμύρες εξαιτίας των δασών που κάηκαν. Είναι φοβαρό για τα παιδιά-ακροατές από τη μία να τους ζητάμε να μορφωθούν περισσότερο για να ζήσουν καλύτερα στο μέλλον, και από την άλλη να ακούν ότι στο χώρο που ζουν δεν υπάρχει αυτό το μέλλον.
Παγιδευμένοι σ' αυτό το κλίμα, οι πολίτες ζητούν την άμεση λήψη μέτρων, ασκώντας ισχυρή πίεση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, που στη συνέχεια μεταφέρεται στην κυβέρνηση' η τελευταία, αντί να λειτουργήσει ως βαλβίδα εκτόνωσης της κατάστασης, μεταφέρει με τη σειρά της την πίεση στις Δασικές Υπηρεσίες. Οι εντολές αποκατάστασης των καμένων εκτάσεων έχουν μόνο ποσοτικές παραμέτρους. Ποτέ ποιοτικές. Κανέναν δεν ενδιαφέρει τι φυτεύεται, αρκεί οι φυτεύσεις να καλύπτουν μεγάλη έκταση. Στο πληγωμένο από τη φωτιά οικοσύστημα καλούνται τα σχολεία, οι φορείς, οι σύλλογοι, οι πολίτες γενικά, να συμμετάσχουν σε άχρηστες και πολλές φορές επιζήμιες αναδασώσεις. Αγνοείται απ' όλους ότι η φύση έχει προστατέψει και έχει φυλάξει πλούσιο αναγεννητικό υλικό, που είναι έτοιμο να ξαναδημιουργήσει το δάσος. Βαριά μηχανήματα, προκειμένου να ανοίξουν χώρους φύτευσης, ξηλώνουν τους θάμνους, που θα παραβλάσταιναν σύντομα και θα προστάτευαν άμεσα το έδαφος. Οι σπόροι των πεύκων σκεπάζονται με το χώμα του οργώματος ή συνθλίβονται από τις ρόδες των οχημάτων. Στη θέση των ντόπιων, άριστα προσαρμοσμένων, φυτών τοποθετείται ό,τι διαθέσιμο έχουν τα κρατικά φυτώρια, όπως αγγελικές, πικροδάφνες, πυράκανθοι, που προορίζονται για τα πάρκα ή τις αυλές των σπιτιών και είναι τελείως ακατάλληλα για δασικά οικοσυστήματα.Ο φόβος των πλημμυρών οδηγεί στην υπερβολή των αντιπλημμυρικών έργων. Υπερεκτιμώντας την προστασία που προσφέρουν τα δάση από τις πλημμύρες, φορείς όπως η Δασική Υπηρεσία και οι Οργανισμοί Αποχέτευσης κατασκευάζουν φράγματα λίγα μόλις μέτρα μακρύτερα το ένα από το άλλο. Ωστόσο, τα φράγματα οικολογικά κάνουν το μικρότερο κακό. Μεγαλύτερο προκαλούν τα αντιδιαβρωτικά έργα. Για την προστασία του εδάφους από τη διάβρωση σε περίπτωση ισχυρής βροχής τοποθετούνται τα τελευταία χρόνια χιλιάδες μέτρα ξηρών κλαδιών, που προέρχονται από τα καμένα δέντρα, ή και ολόκληρων κορμών. Τα κλαδοπλέγματα και τα κορμοδέματα, όπως ονομάζονται, τοποθετούνται σε γραμμές, κατά μήκος των χωροσταθμικών καμπυλών, σε απόσταση 10 μέτρων περίπου η μία γραμμή από την άλλη. Οι εμπνευστές τους θεώρησαν ότι, όταν η αναγέννηση του οικοσυστήματος αρχίσει από μόνη της να προστατεύει το έδαφος, τα κλαδοπλέγματα, ως οργανική ύλη, θα έχουν αποσυντεθεί. Δεν υπολόγισαν, όμως, ότι οι σαπροφυτικοί μύκητες δυσκολεύονται να αναπτυχθούν στις ιδιαίτερα θερμές και ξηρές μεσογειακές κλιματικές συνθήκες. Όταν υπάρχουν κλαδοπλέγματα που τρία χρόνια μετά την τοποθέτησή τους δεν έχουν ακόμη χάσει της ξηρές βελόνες τους, πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να διαλυθεί ένα κλαδί πάχους 2 έως 3 εκατοστών; Έτσι, τοποθετούνται στα δάση μας χιλιάδες μέτρα ξηρής, ιδιαίτερα εύφλευκτης ύλης σε διάταξη καύσης. Το 1998 μεγάλο μέρος της Πεντέλης ξανακάηκε μέσα σε τρία χρόνια, καθώς η φωτιά εκμεταλλεύτηκε αυτές τις κατασκευές για την εξάπλωσή της. Σε 17,000 στρέμματα διπλοκαμένου δάσους η υποβάθμιση του οικοσυστήματος είναι μη αναστρέψιμη. Πραγματική καταστροφή.
Πρέπει, τέλος, να αναφερθούν και οι πρωτόγνωρες για την Ελλάδα φωτιές που κατάκαψαν μεγάλα τμήματα της Πίνδου και του Μαίναλου. Δυστυχώς, η επιστημονική καταγραφή δεν έχει ακόμη μελετήσει αυτές τις πυρκαγιές, γιατί είναι σπανιότατες. Ελπίζουμε και πιστεύουμε ότι και στην περίπτωση αυτή, η φύση θα κάνει τη δουλειά της με τον τρόπο που αυτή γνωρίζει. Όπως έκανε πάντα.
"Ας δούμε την πραγματικότητα κατάματα, χωρίς στρουθοκαμηλισμούς, και ας μεταφέρουμε τις γνώσεις που αποκτούμε έξω από αυτή την αίθουσα. Υπάρχουν εκατομμύρια αυτιά που είναι πρόθυμα να μας ακούσουν". Ο άνθρωπος που μιλά με τόση θέρμη στην ημερίδα στη Θεσσαλονίκη ξέρει καλά τι λέει. Ο Γιώργος Ευτυχίδης, συντονιστής στο δίκτυο ΠΥΡ-ΣΟΣ - στο οποίο συμμετέχουν οι σημαντικότεροι Έλληνες επιστήμονες που ασχολούνται με το θέμα των δασικών πυρκαγιών - είναι άριστος γνώστης του φαινομένου. Ο κόσμος σήμερα είναι ευαισθητοποιημένος περισσότερο από κάθε άλλη εποχή για τα δάση μας. Πρέπει να εκμεταλλευτούμε αυτό το ενδιαφέρον ώστε να τον ενημερώσουμε. Η φωτιά είναι ιδιαίτερα σημαντική για τη διατήρηση των μεσογειακών οικοσυστημάτων και αποτελεί επαναλαμβανόμενο φαινόμενο. Αυτοί που διατυπώνουν δημόσιο λόγο πρέπει να εκπαιδεύσουν τους πολίτες να ζουν με τις φωτιές, εκφραζόμενοι με περισσή ευαισθησία και κυρίως γνώση. Δεν γίνονται καλύτεροι οι τρομοκρατημένοι πολίτες. Χρειάζεται επίσης γενναιότητα. Είναι δύσκολο να λες δημόσια ότι πρέπει να μειωθούν οι αναδασώσεις, ότι ο εμπλουτισμός με φυλλοβόλα είναι μια εγκληματική οικολογικά ενέργεια, ότι με τα κλαδοπλέγματα είναι σαν να τοποθετείς μπαρούτι στο δάσος που αναγεννιέται, ότι η Πολιτεία πρέπει να σταματήσει τη δαπάνη δισεκατομμυρίων για άχρηστες παρεμβάσεις, δίνοντας οικονομικό κίνητρο σε όσους επωφελούνται ώστε να προκαλέσουν νέες πυρκαγιές.
Τα ελληνικά δάση επιβίωσαν σε μια περιοχή όπου αναπτύχθηκε ένας υψηλού βαθμού πολιτισμός, ο οποίος βασίστηκε πολύ στην ξυλεία. Οι Έλληνες μεγαλούργησαν σαν θαλασσοκράτορες χρησιμοποιώντας ξύλινα πλοία. Το ξύλο βοήθησε να κτιστεί η Ακρόπολη και τ' άλλα θαυμαστά μνημεία. Τα δάση επιβίωσαν από δεκάδες πολεμικές επιχειρήσεις με εισβολείς και εμφύλιους πολέμους. Άντεξαν και προστάτεψαν τον κατατρεγμένο λαό κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Κι όμως, αυτά τα δάση κινδυνεύουν στις μέρες μας με αφανισμό, από το ζήλο και την αγάπη που τους δείχνει η σημερινή ευημερούσα κοινωνία μας.
Κείμενο: Παύλος Κωνσταντινίδης (Ερευνητής του ΕΘ.Ι.Α.ΓΕ)
Πηγή: Γαιόραμα (Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2001)
Posted by kalliopi at 2:32 PM
Friday, June 29, 2007
ΦΩΤΙΕΣ
ΦΩΤΙΕΣ
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΔΑΣΩΝ
Οι πυρκαγιές στα μεσογειακά δάση της χώρας μας επηρεάζουν γενιές και γενιές Ελλήνων από την αυγή του πολιτισμού μας. Παρ' όλα αυτά, ακόμη και σήμερα, 3,500 χρόνια μετά, δεν έχουμε μάθει να ζούμε με αυτές. Τις θεωρούμε ένα παροδικό φαινόμενο - το οποίο θα εκλείψει μόνο όταν ο άνθρωπος αλλάξει συμπεριφορά απέναντι στο δάσος -, και έτσι κανείς μας δεν προετοιμάζεται γι' αυτές.
"Είμαστε μοναδικά όντα φωτιάς σ' ένα μοναδικό πύρινο πλανήτη" Stephen Pyne
Αύγουστος του 1989. Μόλις είχα επιστρέψει από την εθελοντική συμμετοχή μου στην κατάσβεση μιας πυρκαγιάς που έκαψε σχεδόν όλο το βόρειο τμήμα της Σιθωνίας στη Χαλκιδική. Η αγωνία μου για ένα πενθήμερο ήταν μεγάλη, επειδή η φωτιά απειλούσε, μαζί με τα δάση, να εξαφανίσει και τις πειραματικές επιφάνειες που χρησιμοποίησα για το διαδακτορικό μου, λίγες εβδομάδες πριν από την επίσημη παρουσίασή του. Τελικά, η εμπειρία των συναδέλφων μου από το Δασαρχείο Πολυγύρου έσωσε το κυρίως δάσος και μαζί μ' αυτό, τρία χρόνια ατελείωτων καταγραφών, στατιστικών επιξεργασιών και συμπερασμάτων.
Πρώτη μου δουλειά μόλις έφθασα στο σπίτι ήταν να απαλλαγώ από τα καπνισμένα ρούχα μου και να κεράσω τον εαυτό μου μια παγωμένη μπίρα, τη μόνιμη φαντασίωση κάθε εμπλεκόμενου σε δασική πυρκαγιά. Στην τηλεόραση οι φωτιές είχαν και πάλι τη θερινή τιμητική τους. Η ρουτίνα των ειδήσεων και η φοβερή κούραση με είχαν σχεδόν αποκοιμίσει, όταν συνέβη ένα γεγονός καθοριστικό για τη μετέπειτα επιστημονική μου διαδρομή. Ο Τέρενς Κουΐκ - όταν ήταν στον ΑΝΤ1 - είχε καλέσει τον καθηγητή και δάσκαλό μου Σπύρο Ντάφη για να συζητήσουν το θέμα των πυρκαγιών. Ένας από τους διαπρεπέστερους καθηγητές της Δασολογίας και γνώστης της οικολογίας των ελληνικών οικοσυστημάτων, ο Σπύρος Ντάφης, εξηγούσε, με τη συνηθισμένη ηρεμία του, τα αίτια των πυρκαγιών, όταν ο δημοσιογράφος τον ρώτησε: "Και μετά τις πυρκαγιές, κ. καθηγητά, τι πρέπει να κάνουμε;" "Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μην κάνουμε τίποτε, απλώς να προστατέψουμε το δάσος από τη βοσκή και τους καταπατητές", απάντησε, ήρεμα πάντα, ο καθηγητής.
Ο Τέρενς Κουΐκ σχεδόν έπεσε από το κάθισμά του, τόση ήταν η έκπληξή του. Γαλουχημένος, όπως όλοι μας, με το μύθο της αναγκαιότητας των μεταπυρικών αναδασώσεων δεν ήθελε να πιστέψει τα λόγια του καλεσμένου του. "Μα είναι δυνατό, κ. καθηγητά, να το λέτε εσείς αυτό!!! Ένας ειδικός! Ένας καθηγητής πανεπιστημίου! Είναι δυνατό να μην αναδασώσουμε τις καμένες εκτάσεις; Πώς μπορείτε να λέτε τέτοια πράγματα; Υπάρχει επιστημονική εμπειρία... υπάρχει έρευνα..."
Ο καθηγητής μου ένιωσε, είμαι βέβαιος, ακριβώς ό,τι κι εγώ πολλές φορές τα κατοπινά χρόνια: Ορισμένες αλήθειες πρέπει να λέγονται με προσοχή΄ ο κίνδυνος να εκτεθείς είναι μεγάλος εάν αυτό που λες δεν γίνεται απόλυτα κατανοητό.
"Στην Ελλάδα κανείς δεν μελέτησε τι συμβαίνει έπειτα από μια πυρκαγιά", απολογήθηκε ο Σπύρος Ντάφης. "Εύχομαι αυτό να γίνει σύντομα..."
Έτσι βρέθηκα να μελετώ την οικολογία των δασικών πυρκαγιών. Η εξειδίκευσή μου στη φυτοκοινωνιολογία, δηλαδή στη μελέτη των κοινωνικών σχέσεων που αναπτύσσουν τα φυτά τόσο μεταξύ τους όσο και σε σχέση με το περιβάλλον τους, αποτέλεσε τη βάση για μια βαθύτερη κατανόηση της σχέσης των φυτών με το φαινόμενο των δασικών πυρκαγιών.
Θερμά, ξηρά καλοκαίρια και μέτρια βροχεροί, ήπιοι χειμώνες χαρακτηρίζουν το μεσογειακό κλίμα. Απαντά στη Μεσογειακή λεκάνη, στην Καλιφόρνια, στη Χιλή, στο νοτιοδυτικό άκρο της Αφρικής και της Αυστραλίας, μεταξύ του 30ού και του 40ού παραλλήλου του βόρειου και νότιου ημισφαιρίου. Στις περιοχές αυτές η προσπίπτουσα ηλιακή ακτινοβολία είναι ίση με την ανακλώμενη. Τα ψυχρά ρεύματα των δύο ημισφαιρίων διασχίζουν τις θάλασσες που τις βρέχουν. Ορισμένοι επιστήμονες πιστεύουν ότι, αν εκλείψουν τα ρεύματα αυτά, το μεσογειακό κλίμα θα εξαφανιστεί. Σ' αυτές τις τόσο απομακρυσμένες μεταξύ τους περιοχές, που δεν είχαν καμία χλωριδική επαφή, αναπτύσσεται ένας πανομοιότυπος τύπος βλάστησης, γνωστός ως "αείφυλλη σκληρόφυλλη βλάστηση". Η ομοιότητα δεν είναι τυχαία. Τα φυτά που συνθέτουν τη βλάστηση στις περιοχές με μεσογειακό κλίμα πρέπει να επιβιώσουν στη μακριά άνομβρη θερινή περίοδο. Σιγά σιγά, άριχσε να σχηματίζεται στο μυαλό μου το εκπληκτικό παζλ της μεσογειακής βλάστησης: Λεπτές ισορροπίες εκατομμυρίων χρόνων, ασύλληπτες λογικές επιβίωσης, προσαρμογές στις αντιξοότητες. Μια ισχυρή θέληση για ζωή από όντα που δεν διαθέτουν εγκέφαλο, δεν περπατούν ούτε αισθάνονται όπως τα ζώα και ο άνθρωπος.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την αειφυλλία. Αν τα είδη που συνθέτουν τις μεσογειακές φυτοκοινωνίες ήταν φυλλοβόλα, θα χρειάζονταν κάθε άνοιξη έως και 5πλάσια ποσότητα νερού για την παραγωγή νέων φύλλων. Ως αείφυλλα, εξοικονομούν τεράστιες ποσότητες νερού, που το χρησιμοποιούν τους θερινούς μήνες.
Άλλη προσαρμογή είναι η σκληροφυλλία. Για να μειώσουν την απώλεια νερού από τους επιδερμικούς πόρους (εφυμενική διαπνοή), τα φυτά συγκεντρώνουν κάτω από την επιδερμίδα των φύλλων τους αδιάβροχες κηρώδεις ουσίες που τους προσδίδουν χαρακτηριστική σκληρότητα. Έτσι παγιδεύουν το νερό, που αλλιώς θα εξατμιζόταν κατά τη διάρκεια των υψηλών θερινών θερμοκρασιών.
Η διαπνοή είναι μια απαραίτητη φυσιολογική δραστηριότητα των φυτών που συμμετέχει στη μεταφορά νερού και διαλυμένων ανόργανων στοιχείων από τις ρίζες προς τα φύλλα. Προκειμένου να μην εξαντληθεί το εδαφικό νερό στη διάρκεια του καλοκαιριού, τα μεσογειακά φυτά κλείνουν τα στόματα των φύλλων - από τα οποία διαχέεται η υγρασία στο περιβάλλον - κατά τις θερμές ώρες. Μεταπίπτουν δηλαδή σε θερινή νάρκη, μειώνοντας στο ελάχιστο τη βιολογική τους δραστηριότητα.
Μια φυτοκοινωνία αναπτύσσεται σε ανοιχτούς χώρους. Εκατομμύρια σπόροι διάφορων ετήσιων φυτών μεταφέρονται με τον άνεμο. Παπαρούνες, μαργαρίτες, αγριοφράουλες κάνουν το μοναδικό ταξίδι της ζωής τους με τη μορφή των σπόρων, πριν ριζώσουν κάπου. Αν φύτρωναν όλοι, κάθε φυτό θα απαιτούσε μέρος του ελάχιστου εδαφικού νερού για να αναπτύξει τη βιομάζα του. Αντιμέτωπες με αυτό τον κίνδυνο, οι μεσογειακές φυτοκοινωνίες ανέπτυξαν δύο αμυντικούς μηχανισμούς. Ο πρώτος είναι η μεγάλη πυκνότητα των θάμνων, που, κυριολεκτικά, κρύβουν τον ήλιο από το έδαφος και δεν επιτρέπουν στους νέους σπόρους να φυτρώσουν. Ο δεύτερος, μια εκπληκτική προσαρμογή, η αλληλοπάθεια. Ορισμένοι μεσογειακοί θάμνοι τροφοδοτούν το έδαφος με ουσίες που εμποδίζουν την ανάπτυξη του ριζικού συστήματος των ετήσιων φυτών. Γι' αυτό δεν υπάρχουν στα μεσογειακά οικοσυστήματα τα συνήθη ετήσια φυτά άλλων δασικών τύπων.
Η πυκνότητα των θάμνων και η αλληλοπάθεια, όμως, επιδρούν και στους σπόρους των ίδιων των μεσογειακών θάμνων και πεύκων' ενώ οι θάμνοι πολλαπλασιάζονται με πρεμνοβλάστηση και ριζοβλάστηση, τα πεύκα δεν διαθέτουν τέτοια ικανότητα. Κάτω από αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες, οι σπόροι τους που πέφτουν στο έδαφος δεν επιβιώνουν. Τα μεσογειακά πεύκα αδυνατούν να ανανεωθούν, εκτός και εάν υπάρξει προσωρινή απελευθέρωση του εδάφους από τον ανταγωνισμό των πυκνών θάμνων και την αλληλοπάθεια που προκαλούν. Η φύση δεν διαθέτει ούτε πριόνια ούτε τσεκούρια. Την ευκαιρία αυτή θα τους προσέφερε μόνο μια πυρκαγιά.
Μπορεί η φύση να μετατρέψει το θάνατο σε ζωή, την καταστροφή σε δημιουργία; Μπορεί ο Φοίνικας να μην ήταν μύθος; Τα δέντρα δεν έχουν πόδια για να τρέξουν, ούτε φτερά για να πετάξουν, δεν ανοίγουν φωλιές στο έδαφος για να προφυλαχθούν. Πώς θα εκμεταλλεύονταν το γυμνό έδαφος που δημιουργούσε η φωτιά, αφού θα ήταν και τα ίδια θύματά της; Καθώς οι έρευνές μας προχωρούσαν και συνδυάζονταν με τα αποτελέσματα των άλλων συναδέλφων μας στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ξετυλιγόταν το κουβάρι των νέων μας γνώσεων πάνω στην απίστευτη δυναμική αντίδραση της φύσης.
Οι θερινές καταιγίδες με αστραπές και κεραυνούς είναι συχνές στα μεσογειακά κλίματα. Η πιθανότητα πρόκλησης πυρκαγιάς στην κατάξερη βλάστηση είναι μεγάλη. Ο καθηγητής των Δασικών Πυρκαγιών Δημήτρης Καϊλίδης υπολόγισε ότι, χωρίς τον άνθρωπο, κάθε πευκοδάσος καιγόταν τουλάχιστον μία φορά κάθε 100 με 150 χρόνια από κεραυνό. Με τη διαδικασία της φυσικής επιλογής τα σκληρόφυλλα αείφυλλα φυτά ανέπτυξαν και άλλες προσαρμογές, δημιουργώντας μια ιδιόμορφη βλάστηση εξαιρετικής αντοχής στις πυρκαγιές: την πυρόφυτη βλάστηση.
Υπάρχουν δυο βασικές μορφές πυρόφυτων. Τα παθητικά πυρόφυτα ανέπτυξαν ιδιαίτερη αντοχή στις υψηλές θερμοκρασίες αλλά και στις ίδιες τις φλόγες, ως αποτέλεσμα ποικίλων μηχανικών και χημικών διεργασιών. Ορισμένα είδη αντέχουν τις υψηλές θερμοκρασίες χάρη στον παχύ φλοιό τους (φελλοφόρος δρυς), άλλα αναφλέγονται δύσκολα γιατί έχουν πολύ σκληρό ξύλο (ίταμος και κάποιες δρύες) ή υψηλή περιεκτικότητα μεταλλικών στοιχείων στο ξύλο τους (αλμυρίκι). Η κουκουναριά ρίχνει τα χαμηλά κλαδιά της, δημιουργώντας ομβρελοειδή κόμη πολλά μέτρα πάνω από το έδαφος, όπου καμιά φλόγα δεν τη φθάνει. Μερικές πτέριδες και άλλα φυτά προφυλάσσουν τα αναπαραγωγικά τους όργανα κάτω από το έδαφος.
Αντίθετα, τα ενεργητικά πυρόφυτα συνήθως καίγονται εύκολα, αλλά η βλαστητική ανάπτυξή τους ευνοείται από την πυρκαγιά. Το πουρνάρι παράγει μετά τη φωτιά παραβλαστήματα και ριζοβλαστήματα από τη βάση του κορμού και τις ρίζες αντίστοιχα. Η κουμαριά, τα ρείκια, οι άρκευθοι, το φυλίκι, ο σχίνος και άλλα δημιουργούν ριζώματα που μοιάζουν με ρόζο και βρίσκονται σε αδράνεια επί πολλά χρόνια. Μετά τη φωτιά, τα ριζώματα ξυπνούν από το λήθαργό τους και δίνουν μέσα σε λίγες ημέρες τα πρώτα βλαστάρια με τη μορφή παραβλαστημάτων. Η ταχύτητα αύξησης των παραβλαστημάτων και των ριζοβλαστημάτων είναι πολύ μεγάλη. Στο τέλος της επόμενης από την πυρκαγιά βλαστητικής περιόδου φθάνουν σε ύψος μέχρι και 60% του μητρικού φυτού.
Πάνσοφη η φύση, δεν αφήνει τίποτε στην τύχη. Η σουσούρα, ένα είδος ρεικιού που βρίσκεται στα πιο φτωχά και ξηρά εδάφη της χώρας μας και ενοχοποιείται για το φαινόμενο της αλληλοπάθειας, παραμένει βιολογικά ανενεργή δύο-τρία χρόνια μετά τη φωτιά, δίνοντας τον απαραίτητο χρόνο στα νεαρά φυτά της πεύκης να ριζώσουν και να αναπτυχθούν.
Τέλος, υπάρχει και η υποομάδα των ενεργητικών πυρόφυτων με διασπορά σπόρων που διεγείρονται από τη φωτιά. Σ' αυτήν ανήκουν τα θερμόβια πεύκα, ιδίως η χαλέπιος, που μαζί με την τραχεία και την κουκουναριά σχηματίζουν τα μεσογειακά πευκοδάση μας. Βρισκόμαστε μπροστά σε νέα μεγαλειώδη επίδειξη της δυνατότητας προσαρμογής που διαθέτει το φυτικό βασίλειο. Σε όλα σχεδόν τα φυτά, οι ώριμοι καρποί πέφτουν στο έδαφος' στα θερμόβια πεύκα, όμως, το 30% των ώριμων κώνων παραμένει κλειστό στο δέντρο από 5 ως και 10 χρόνια. Αν ξεσπάσει πυρκαγιά, διεγείρονται ειδικοί μηχανισμοί και τα κουκουνάρια ανοίγουν, διασκορπίζοντας μερικές χιλιάδες σπόρους σε έκταση 4 στρεμμάτων γύρω από κάθε δέντρο. Καθώς τα δέντρα βρίσκονται σε αποστάσεις μικρότερες από 10 μέτρα μεταξύ τους, φαντάζεστε την πυκνότητα των νέων φυτών...
Από την πρώτη στιγμή που ένα νέο μεσογειακό δάσος αρχίζει τη μεταπυρική διαδικασία φυσικής αναγέννησης, ετοιμάζεται για την επόμενη πυρκαγιά. Σ' αυτό βοηθούν και πάλι οι μεσογειακές κλιματικές συνθήκες: στη μεγαλύτερη διάρκεια του έτους οι τιμές θερμοκρασίας και υγρασίας είναι εντελώς ακατάλληλες για την επιβίωση των σαπροφυτικών μυκήτων που αποσυνθέτουν την οργανική ύλη. Έτσι συσσωρεύονται στο έδαφος τόνοι από ξηρές βελόνες, φύλλα, κλαδιά, νεκρούς θάμνους και δέντρα: μια βιομάζα ιδιαίτερα εύφλεκτη, λόγω και της θερινής ξηρότητας, η οποία απλώς περιμένει τον κεραυνό, την ανθρώπινη αμέλεια ή τον εμπρησμό για να εκδηλωθεί ξανά το φαινόμενο. Τα μεσογειακά πεύκα είναι φωτόφιλα΄όταν τα χαμηλότερα κλαδιά δεν φωτίζονται, αχρηστεύονται και ξηραίνονται, δεν πέφτουν όμως από τα δέντρα. Χρόνια ολόκληρα κρέμονται νεκρά κλαδιά με ξηρές βελόνες κοντά στο έδαφος. Έτσι, μια απλή έρπουσα φωτιά μετατρέπεται εύκολα σε επικόρυφη, άρα και με δυναμικότερη προοπτική εξέλιξης. Εξάλλου τα πεύκα είναι διαποτισμένα με την εύφλεκτη ρητίνη, όπως εύφλεκτα είναι και τα αιθέρια έλαια των θάμνων που εμπλουτίζουν το δασικό μικροπεριβάλλον. Όσο μεγαλύτερο είναι το διάστημα μεταξύ δύο διαδοχικών πυρκαγιών, τόσο μεγαλύτερη είναι η συγκεντρωμένη καύσιμη βιομάζα και τόσο η εκδήλωση του φαινομένου πιο βίαιη.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ώριμο μεσογειακό δάσος που κάηκε και προστατεύθηκε, χωρίς να αναγεννηθεί με φυσικό τρόπο. Αντίθετα, σε περιοχές που δεν κάηκαν τον τελευταίο αιώνα τα πεύκα λιγοστεύουν κάθε χρόνο, χωρίς δυνατότητα αναγέννησης.
Οι δασικές πυρκαγιές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη διατήρηση των μεσογειακών οικοσυστημάτων. Απλώς, η οικολογική τους σημασία δεν έγινε μέχρι σήμερα κατανοητή επειδή τα αποτελέσματά τους συγχέονται με τη μεταπυρική οικονομική δραστηριότητα του ανθρώπου, ιδιαίτερα με την υπερβόσκηση και την οικοπεδοποίηση που οδηγούν σε αποδάσωση. Σ' αυτό το συμπέρασμα καταλήξαμε με το φίλο και συνεργάτη δρα Γιώργο Τσιουρλή, ειδικό στη μεσογειακή οικολογία, ύστερα από μελέτη αμέτρητων μοντέλων εξέλιξης των οικοσυστημάτων των πευκοδασών με αποκλεισμό της φωτιάς. Η ισχυρότατη οικολογική σχέση μεταξύ πυρκαγιών και μεσογειακών οικοσυστημάτων εξηγεί γιατί οι πυρκαγιές δεν αντιμετωπίζονται εύκολα. Ο άνθρωπος είναι ακόμη τεχνολογικά αδύναμος απέναντι στα φυσικά φαινόμενα, όπως οι σεισμοί, οι πλημμύρες ή οι δασικές πυρκαγιές. Τα μεσογειακά οικοσυστήματα θα αντιδρούν σε κάθε προσπάθεια αλλαγής του αιώνιου κύκλου φωτιάς-αναγέννησης.
Έντονη είναι η ανησυχία για τις επιπτώσεις των πυρκαγιών στην πανίδα των μεσογειακών οικοσυστημάτων. Οι έρευνες, σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν συμφωνούν ως προς τις εκτιμήσεις, επειδή κάθε πυρκαγιά διαφέρει από τις υπόλοιπες σε ένταση, συχνότητα, διάρκεια, μορφή κ.λπ. Γενικά όμως, με βάση τη λογική, θα έλεγα ότι, εάν οι φωτιές επηρέαζαν σοβαρά την πανίδα, πολλά ζώα θα αποτελούσαν μουσειακά είδη στη χώρα μας εδώ και αιώνες. Έρευνες στις ΗΠΑ έδειξαν ότι, με το ξέσπασμα δασικής πυρκαγιάς, τα ρακούν απλώς έτρεχαν μακριά της και στη συνέχεια, ούτε απέφευγαν ούτε προτιμούσαν περισσότερο από ό,τι συνήθως τις περιοχές που είχαν καεί. Σε πειράματα στο Ινστιτούτο Δασικών Ερευνών Θεσσαλονίκης διαπιστώσαμε ότι κατά τη διάρκεια καύσης βελονοτάπητα οι θερμοκρασίες κάτω από την επιφάνεια του εδάφους είναι ιδιαίτερα ανεκτές από τα περισσότερα ζώα που ζουν ή φωλιάζουν εκεί΄ τα μυρμήγκια ή τα σκουλήκια, μάλιστα, συνέχιζαν τη δραστηριότητά τους κάτω από τις φλεγόμενες βελόνες.
Όλοι οι ερευνητές συμφωνούμε ότι το οικολογικό πρόβλημα που δημιουργείται τις τελευταίες δεκαετίες δεν οφείλεται τόσο στις πυρκαγιές όσο, κυρίως, στην αυξημένη συχνότητά τους. Εξαιτίας του ανθρώπου, ένα μεσογειακό δάσος δεν καίγεται πλέον μία φορά τον αιώνα, αλλά πολύ συχνότερα.
Κορυφαίοι Έλληνες επιστήμονες του δασολογικού χώρου μετείχαν στο Πανελλήνιο Συνέδριο της Ελληνικής Δασολογικής Εταιρίας στην Καλαμάτα, τον Φεβρουάριο του 1992, όπου παρουσίασα τα πρώτα αποτελέσματα των μετρήσεών μας. Πώς θα δέχονταν ότι όλα όσα γνωρίζαμε πριν από δύο χρόνια για τις πυρκαγιές είχαν ανατραπεί; "Εάν υπερπροστατεύσουμε το μεσογειακό δάσος από τη φωτιά, φοβόμαστε ότι θα μοιάσουμε στη μητέρα που, στην προσπάθεια να προστατέψει το παιδί της από το κρύο, το σφίγγει τόσο δυνατά πάνω της ώστε τελικά το πνίγει". Θερμό χειροκρότημα ακολούθησε το τελικό συμπέρασμα της εισήγησής μου. Η αρχή είχε γίνει και ήταν πετυχημένη.
Το 1994 ξεκίνησε, με επιστημονικό υπεύθυνο τον καθηγητή της Δασολογικής Σχολής Νίκο Στάμου, το μεγάλο ερευνητικό πρόγραμμα "Science for Stability". Στους πολύπλευρους στόχους του κυριαρχούσε η ίδρυση του πιο σύγχρονου εργαστηρίου δασικών πυρκαγιών στη χώρα μας στο Ινστιτούτο Δασικών Ερευνών Θεσσαλονίκης. Τη διεύθυνσή του ανέλαβε ο ειδικός πυρκαγιολόγος Κώστας Καλαμποκίδης. Φορτωμένος με πολλές εμπειρίες από το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο όπου δίδασκε, ο Κώστας ήρθε ειδικά γι' αυτό το πρόγραμμα. Ακολούθησαν τρία ακόμη ερευνητικά προγράμματα, όπως αυτό για τη μεταπυρική συμπεριφορά του περιαστικού δάσους της Θεσσαλονίκης, με επιστημονικούς υπεύθυνους τον Στέλιο Γκατζογιάννη και τον Αλέξη Καραλίβανο. Η συμμετοχή μου στα προγράμματα αυτά μου προσέφερε, πέρα από τις εμπειρίες, το κέρδος της συνεργασίας με λαμπρούς επιστήμονες. Έπρεπε να καταγράψουμε τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα μας, χωρίς προκαταλήψεις ούτε προς το ανθρώπινο δυναμικό ούτε προς το φαινόμενο των πυρκαγιών.
Χρόνο με το χρόνο στην Ελλάδα ο κρατικός μηχανισμός προγραμματίζει, σχεδιάζει και εκτελεί την αντιπυρική προστασία της χώρας, διαθέτοντας δισεκατομμύρια δραχμές, αξιόλογο και έμπειρο ανθρώπινο δυναμικό και δασοπυροσβεστικά μέσα καθόλου ευκαταφρόνητα σε ποιότητα και ποσότητα. Κι όμως, κάθε χρόνο οι δασικές πυρκαγιές ολοκληρώνουν, απρόσκοπτες σχεδόν, το προγραμματισμένο από τη φύση έργο τους. Απομένουν, έτσι, στο τέλος του καλοκαιριού κατάκοπες και απογοητευμένες οι δασοπυροσβεστικές υπηρεσίες να αναζητούν τι έφταιξε κάθε φορά και ο περιορισμός του φαινομένου αναβάλλεται για την επόμενη χρονιά, να απολογούνται οι επικεφαλής για τις εκτάσεις που καίγονται, λες και ευθύνονται αυτοί για την ανθρώπινη αδυναμία ελέγχου των θεομηνιών, χωρίς ποτέ να επιβραβευθούν για τις εκτάσεις που σώζουν. Όταν, δε, καίγεται κάποιο "επώνυμο" περιαστικό δάσος, η κριτική που ασκείται στις υπηρεσίες ξεπερνά κάθε όριο.
Κανείς δεν μπορεί ν' αμφισβητήσει την έξαρση των πυρκαγιών στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Παρά την ανάπτυξη του φιλοδασικού αισθήματος, οι φωτιές αυξάνουν χρόνο με το χρόνο. Τι προκάλεσε την αύξηση του αριθμού τους;
Μέχρι και την περίοδο του Μεσοπολέμου, τα περιοικιστικά δάση υπήρξαν τροφοδότες καύσιμης ύλης των τοπικών κοινωνιών. Πολλά δέντρα, αλλά κυρίως εύφλεκτοι θάμνοι, απομακρύνονταν έγκαιρα μέσα από τα δάση και καίγονταν ελεγχόμενα, στις θερμάστρες, στα τζάκια και στους φούρνους. Έτσι, το κάψιμο της καλαμιάς ή των κλαδιών σπάνια έβρισκε δρόμο διαφυγής στα γύρω δάση και όταν συνέβαινε αυτό, η επέμβαση ήταν άμεση: Εκείνη την εποχή ερασιτέχνες ή επαγγελματίες υλοτόμοι, βοσκοί, ρητινοσυλλέκτες, μελισσοκόμοι και πολλοί άλλοι κυκλοφορούσαν συνεχώς στο δάσος.
Μετά τον Β' Παγκόσμιο και τον Εμφύλιο Πόλεμο, το κύμα φυγής στο εσωτερικό και το εξωτερικό της χώρας ερήμωσε την ύπαιθρο και οι ανάγκες σε ξύλο μειώθηκαν, ενώ χάθηκαν οι χιλιάδες ευκαιριακοί δασοπροστάτες. Ταυτόχρονα, το πετρέλαιο θέρμανσης και ο ηλεκτρισμός μείωναν την ανάγκη ξύλευσης όσων παρέμεναν στην επαρχία. Έτσι, τεράστιες ποσότητες εύφλεκτης βιομάζας, που κανείς δεν χρειαζόταν, άρχισαν να συσσωρεύονται γύρω από τους γειτονικούς στα δάση οικισμούς.
Η απότομη, άναρχη επέκταση των πόλεων σύντομα δημιούργησε προβληματικές συνθήκες διαβίωσης για τους κατοίκους τους. Κλεισμένοι σε διαμερίσματα μικρά, ανήλια και χωρίς αέρα, αισθάνθηκαν την επιθυμία να επιστρέψουν στην ύπαιθρο. Φυσικά, ελάχιστοι γύριζαν στον τόπο τους, αφού οι θέσεις εργασίας είχαν συγκεντρωθεί στα μεγάλα αστικά κέντρα, ιδίως του Λεκανοπεδίου και της Θεσσαλονίκης. Έτσι ξεκίνησε μια, χωρίς προηγούμενο, οικοπεδοποίηση κάθε διαθέσιμης έκτασης στις περιαστικές περιοχές. Και όταν οι νόμιμες εκτάσεις τελείωσαν, άρχισε το παράνομο εμπόριο γης που απελευθέρωναν οι τυχαίες ή μη πυρκαγιές. Η έλλειψη δασικού κτηματολογίου, τα κενά των νόμων, η απροθυμία των Αρχών για λήψη ριζικών μέτρων, οι συνεχείς νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων δημιούργησαν τους εμπρηστές, που εμπορεύονταν τη γη που δεν τους ανήκε. Η συνεχής υποβάθμιση της ζωής στην πόλη δημιούργησε την ανάγκη απόκτησης και μιας δεύτερης θερινής κατοικίας σε μια από τις απέραντες παραλιακές εκτάσεις της χώρας. Σύντομα χιλιάδες σπίτια άρχισαν να κτίζονται μέσα ή κοντά στα παραθαλάσσια δάση. Όσοι δεν κατάφεραν να αποκτήσουν τη δική τους πρώτη ή δεύτερη κατοικία μέσα στα πεύκα, περιορίστηκαν σε τακτικές εκδρομές στα δάση, όπου η χρήση της ψησταριάς ανέκαθεν αποτελούσε βασική έκφραση αναψυχής.
Οι νέοι μόνιμοι κάτοικοι και οι περιστασιακοί εκδρομείς είχαν κάθε λόγο να προστατέψουν το δάσος, αφού κάθε πυρκαγιά έθετε σε κίνδυνο την περιουσία, ακόμη και τη ζωή τους. Οι εμπρησμοί από δόλο μειώθηκαν, οι φωτιές όμως αυξήθηκαν. Αγνοώντας τις πραγματικές οικολογικές σχέσεις φωτιάς-μεσογειακού δάσους και, κυρίως, την ευκολία και τα αίτια που προκαλούν την έκρηξη μιας πυρκαγιάς, οι νεόκοποι λάτρεις των περιαστικών και παραθαλάσσιων δασών δεν ήξεραν ότι κυριολεκτικά "έπαιζαν με τη φωτιά". Το δάσος σήμερα, εκτός από τους εμπρηστές, αντιμετωπίζει και εκατομμύρια καύτρες που μεταφέρουν τα καλοκαιρνά μελτέμια από τις χιλιάδες καμινάδες των ψησταριών ή από το κάψιμο των ξερών χόρτων.
Όποιος κτίζει κοντά σε δάσος υποθηκεύει την ασφάλεια του σπιτιού του. Είναι εξίσου επικίνδυνο με το κτίσιμο σε χειμάρρους, σεισμογενή ρήγματα ή στην άμμο της παραλίας. Η φωτιά, ως φαινόμενο, θα εκδηλώνεται πάντα με την ίδια σφοδρότητα όσο κι αν ο άνθρωπος βελτιώσει τα μέσα δασοπυρόσβεσης που διαθέτει, είτε υπάρχουν εμπρηστές είτε όχι. Είναι βέβαιο ότι, εάν αυτή η σκληρή αλήθεια είχε ειπωθεί πριν από καιρό, πολλές νόμιμες ή παράνομες οικοπεδοποιήσεις δασικών εκτάσεων θα είχαν αποτραπεί.
Βλέπουμε καθημερινά πόσο εύκολα καίγονται τα "επώνυμα", υψηλής προστασίας περιαστικά δάση. Εκατομμύρια πολίτες και ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός απλώς παρακολουθούν το φαινόμενο, ανήμποροι να αντιδράσουν. Μπορούμε επομένως να συμπεράνουμε τι δυνατότητες προστασίας παρέχονται στα ανώνυμα δάση μας, τα μονίμως κακοδιαχειρισμένα και εγκαταλειμμένα, που ούτε δεξαμενές νερού διαθέτουν στην περιοχή τους ούτε κοντινή δύναμη πυρόσβεσης ούτε είναι στόχος προτεραιότητας για τα πυροσβεστικά αεροπλάνα και ελικόπτερα. Και όμως, μέσα και γύρω από τα δάση αυτά δίνονται διαρκώς άδειες οικοδόμησης, χωρίς να απαιτείται αντιπυρική μελέτη, χωρίς να εξηγεί κανείς στους ανυποψίαστους πολίτες τους κινδύνους που διατρέχουν, όταν μάλιστα εμπλουτίζουν εξωτερικά τις οικίες τους με κάθε είδους ξύλινες κατασκευές για να τις δέσουν με το περιβάλλον.
Μεγάλο πρόβλημα για την Ελλάδα αποτελεί η παγιωμένη άποψη ότι πίσω από κάθε φωτιά υπάρχει και μια οργανωμένη ομάδα εμπρηστών. Δυστυχώς, κανείς δεν αμφιβάλλει πια ότι, ακόμη και δίπλα στο σκουπιδότοπο, τη φωτιά την ανάβουν αποσταθεροποιητές ή οικοπεδοφάγοι, βοσκοί ή ψυχοπαθείς.
Η συνεχής αναφορά σε εμπρηστές ξεκίνησε, δικαιολογημένα, από τη δράση των καταπατητών της αττικής γης. Οι επιστημονικές καταγραφές του καθηγητή Νίκου Στάμου, όμως, δείχνουν ότι τη δεκαετία 1983-1992, από τις 13,196 πυρκαγιές, οι εξακριβωμένοι και οι πιθανοί εμπρησμοί ανέρχονταν σε 2,351 (18%). Ένα ποσοστό 75% των πυρκαγιών οφείλεται σε αμέλεια... Όμως, οι κρατικές υπηρεσίες, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την αναποτελεσματικότητα των αντιπυρικών μέτρων, καλλιέργησαν το μύθο ότι κάθε φωτιά οφείλεται σε εμπρησμό. Το αποτέλεσμα ήταν να πιστέψουν όλοι ότι για να κάψεις ένα δάσος πρέπει να είσαι επιστήμονας-εμπρηστής, με αυξημένες γνώσεις στην τοπογραφία, τη σύνθεση της βλάστησης, την πρόβλεψη του καιρού και να διαθέτεις εμπρηστικούς μηχανισμούς τελευταίας τεχνολογίας. Αυτό φυσικά είχε τρομακτική επίδραση στην αύξηση των πυρκαγιών. Ο αποπροσανατολισμένος πολίτης είναι πεπεισμένος ότι, εφ΄όσον δεν έχει δόλο, δεν μπορεί να προκαλέσει πυρκαγιά. Έχουμε μετατραπεί σε μια εφησυχάζουσα κοινωνία που δεν προσέχει ούτε πού πετά ένα αναμμένο τσιγάρο. Αξίζει να σημειώσω ένα περιστατικό προς μίμηση. Ένα ζευγάρι νέων, πάνω σε μια μοτοσικλέτα, στον περιφερειακό της Κατεχάκη είδε έναν οδηγό να πετά το τσιγάρο του έξω από το παράθυρο. Τον πλησίασαν και ευγενικά του είπαν πόσο εύκολα μπορεί η πράξη του να προκαλέσει πυρκαγιά. Ο οδηγός σταμάτησε και έσβησε το τσιγάρο του. Η αξιέπαινη αντίδραση όσων συμμετείχαν στο συμβάν αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα πως εμείς οι ίδιοι μπορούμε να βοηθήσουμε στην προστασία των δασών μας.
Η ιδέα των εμπρηστών πολλές φορές προκάλεσε την υστερική αντίδραση των διωκτικών Αρχών και τη σύλληψη οποιουδήποτε καταγγέλλεται ότι κυκλοφορεί ύποπτα στο δάσος. Κι όμως, μέσα στα ίδια δάση, οι ίδιοι οι καταγγέλλοντες καίνε τα ξερά χόρτα τους ή ανάβουν ψησταριές ενώ επικρατούν θερμοκρασίες πάνω από 35ο C και άνεμοι ισχυρότεροι από 7 μποφόρ, χωρίς κανείς να τους κάνει έστω μια παρατήρηση.
Στην πυρόπληκτη Ελλάδα, μεγάλο μέρος του προβλήματος θα έλυνε η σωστή πληροφόρηση. Η εκπαίδευση στο θέμα των δασικών πυρκαγιών θα δημιουργήσει πολίτες που θα γνωρίζουν και θα είναι σε θέση να ζουν με τις φωτιές, ανθρώπους που δεν θα τις προκαλούν αλλά και δεν θα τις φοβούνται.
Σε καλύτερα οργανωμένες χώρες εκπονούνται συνεχώς ολοκληρωμένα προγράμματα ενημέρωσης των πολιτών και εκπαίδευσης των μαθητών - κάτι που θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει και εδώ από τις πρώτες τάξεις του σχολείου -, εκδίδονται, καθημερινά, δελτία επικινδυνότητας για πρόκληση πυρκαγιάς, και πληροφορίες για τις ενέργειες που πρέπει να αποφεύγονται σε επικίνδυνες καιρικές συνθήκες. Στη χώρα μας, εκτός από ανούσια τηλεοπτικά σποτάκια που διαφημίζουν τον τρόπο εκπαίδευσης των πυροσβεστών ή πόσους υπολογιστές έχει το συντονιστικό κέντρο, τίποτε σημαντικό δεν γίνεται. Και δεν θα 'θελα να σχολιάσω ότι ενώ ολόκληρη η Ελλάδα καιγόταν, αυτά συνέχισαν να προβάλλονται.
Κανείς δεν πληροφορεί τους πολίτες τι πρέπει να κάνουν κατά τη διάρκεια μιας πυρκαγιάς. Ούτε πώς θα απεμπλακούν σε περίπτωση αποκλεισμού ούτε πώς θα διαφυλαχθούν οι περιουσίες ούτε πώς θα βοηθήσουν στο έργο της κατάσβεσης. Ο αυτοσχεδιασμός χαρακτηρίζει την αντιμετώπιση κάθε πυρκαγιάς. Γι' αυτό, ακόμη και στις μικρότερες πυρκαγιές επικρατεί συνήθως το χάος. Είναι ίσως φοβερό, αλλά ακόμη και επαγγελματίες πυροσβέστες ελάχιστα γνωρίζουν πώς πρέπει να πράξουν την ώρα της φωτιάς. Παρασύρονται από τρομοκρατημένους πολίτες και υποχωρούν σε ικεσίες ή απειλές, εγκαταλείποντάς τους οποιουδήποτε στοιχειώδεις σχεδιασμούς.
"Φωτιά στο δάσος!" Ποιος είναι ο καταλληλότερος φορέας να αναλάβει την προστασία του; Μέχρι και το 1997 την ευθύνη της δασοπυρόσβεσης είχε η Δασική Υπηρεσία, η οποία χρεώθηκε την αποτυχία της αντιμετώπισης των δασικών πυρκαγιών. Την επόμενη χρονιά, και με συνοπτικές διαδικασίες, η ευθύνη αυτή ανατέθηκε στην Πυροσβεστική Υπηρεσία, στην οποία μεταφέρθηκε ολόκληρος ο εξοπλισμός και μεγάλος αριθμός υπαλλήλων. Αντίθετα, ο προληπτικός σχεδιασμός παρέμεινε αρμοδιότητα της Δασικής Υπηρεσίας. Κατά πόσο είναι σωστή αυτή η πολιτική απόφαση, μόνο ο χρόνος θα το δείξει. Ωστόσο, αιφνιδίασε πολλούς, καθώς είχε προηγηθεί ομόφωνο πόρισμα της Βουλής, η οποία, ύστερα από μακροχρόνια έρευνα και αφού ζήτησε τη γνώμη πολλών επιστημόνων, είχε καταλήξει σε συγκεκριμένες προτάσεις που εστιάζονταν στην οργάνωση ανεξάρτητου φορέα δασοπροστασίας.
Με τη μεταβίβαση της ευθύνης άρχισε μια νέα περίοδος στην ιστορία της δασοπυρόσβεσης. Νέοι άνθρωποι, νέες νοοτροπίες, νέες τεχνικές. Παράλληλα, παροπλίστηκαν δασικοί υπάλληλοι με εμπειρία δεκαετιών και μαζί με αυτούς ένα τεράστιο κατασβεστικό δυναμικό, οι υλοτόμοι, που τους ακολουθούσαν στο δάσος και ταχύτατα άνοιγαν αντιπυρικές ζώνες και στις πιο δύσβατες περιοχές.
Εάν συγκρίνουμε τις τεχνικές που εφαρμόζουμε σήμερα με αυτές των προηγούμενων χρόνων, πρέπει να σταθούμε ιδιαίτερα σε δύο σημεία. Το πρώτο είναι ότι και οι δύο φορείς αντιμετωπίζουν τις φωτιές στο χώρο που γνωρίζουν καλύτερα: οι δασικοί μέσα στο δάσος' οι πυροσβέστες έξω από αυτό, κοντά στους δρόμους και τα σπίτια. Το δεύτερο, ότι και οι δύο φορείς χρησιμοποιούν τα μέσα που ξέρουν καλύτερα: οι δασικοί το τσεκούρι και το πριόνι, ανοίγοντας αντιπυρικές ζώνες' οι πυροσβέστες τη μάνικα και το νερό, χρησιμοποιώντας φυσικά ανοίγματα για να μπουν στο δάσος. Η διαφορά νοοτροπίας σχετίζεται και με την αποτελεσματικότητα της αεροπυρόσβεσης. Οι ρίψεις νερού απλώς καθυστερούν τη φωτιά. Απαιτείται η παρουσία επίγειων δυνάμεων που θα εκμεταλλευθούν την ανακοπή της ταχύτητας. Είναι αυτονόητο ότι καλύτερα αποτελέσματα θα δώσει ο μηχανισμός που κινείται μέσα στο δάσος.
Σε όλα αυτά υπάρχει μια πραγματικότητα που κανείς δεν μπορεί να αγνοεί, ειδικά όταν έχει την πολιτική ευθύνη προστασίας του δασικού πλούτου της χώρας. Όταν οι δασικοί έσβηναν τη φωτιά μέσα στα δάση, στόχευαν να την κρατήσουν μακριά από τους οικισμούς. Πολύ συχνά οι καύτρες ξεπερνούσαν όλα τα μέτρα και έφθαναν μέχρι τα σπίτια, όπου όμως έβρισκαν μια ξεκούραστη και με καλό ηθικό πυροσβεστική υπηρεσία που λειτουργώντας στο φυσικό της χώρο προστάτευε ζωές, κατοικίες και περιουσίες. Τα αποτελέσματα αυτής της συνεργασίας φαίνονται στις καταγραφές των ζημιών από τις φωτιές. Μέχρι και το 1997 καίγονταν μόνο μεμονωμένα σπίτια κι αυτό σπάνια. Τα τρία τελευταία χρόνια κάηκαν ολόκληροι οικισμοί.
Θολώνει το νου η ενημέρωση που παρέχεται στους πολίτες κάθε φορά που μια δασική πυρκαγιά βρίσκεται σε εξέλιξη. Τα ΜΜΕ, με τη λειτουργική αρχή τους ότι η κακή είδηση πουλά περισσότερο, τροφοδοτούν το συναίσθημα με εικόνες καμένων δέντρων, ζώων, σπιτιών... Το συμπέρασμα που βγαίνει από τα ρεπορτάζ είναι ότι δεν υπάρχει αύριο μετά τη φωτιά. Η λογική εγκαταλείπεται, το προγονικό ένστικτο αυτοσυντήρησης θεριεύει. Με μόνο δασοπυροσβεστικό όργανο την κλάρα, με σαγιονάρες και φανελάκια, οι άνθρωποι ρίχνονται ακόμη και στο μέτωπο της φωτιάς, περιοχή μέγιστου κινδύνου. Η απειλή από τις φλόγες και τις ρίψεις νερού των αεροπλάνων αγνοείται στην προσπάθεια να σωθεί έστω και ένα δέντρο.
Ακόμη και οργανωμένες ομάδες εθελοντών δασοπυροσβεστών στερούνται και το βασικό εξοπλισμό, που θα τους προσφέρει στοιχειώδη ασφάλεια. Χωρίς οργανωμένους χώρους υποδοχής, χωρίς ένταξη των εθελοντών σε ομάδες, χωρίς τη συνοδεία ομαδάρχη, χωρίς ασύρματο και φαρμακείο, ζητείται η εμπλοκή των πολιτών στην προσπάθεια κατάσβεσης. Έχουν χαθεί άνθρωποι μέσα στις φλόγες και αυτό έγινε αντιληπτό μόνο όταν ανησύχησαν οι οικείοι τους. Το κράτος οφείλει είτε να οργανώσει με καλύτερο συντονισμό την εθελοντική προσφορά στη δασοπυρόσβεση είτε να την απαγορέψει. Θα πρέπει να θεωρηθεί ποινικό αδίκημα η έκκληση για βοήθεια σε άτομα που εκτίθενται σε πραγματικό κίνδυνο δίχως την παραμικρή πρόβλεψη για την ασφάλειά τους.
Οι φωτιές έκαιγαν ακόμη στο Σέιχ-Σου της Θεσσαλονίκης, όταν ανακοινώθηκαν από τα παράθυρα των τηλεοπτικών σταθμών τα μέτρα αποκατάστασης της βλάστησης. Αναγγέλθηκαν αλλαγές στον τύπο της βλάστησης, κυρίως η αντικατάσταση της εύφλευκτης πεύκης από δύσφλεκτα πλατύφυλλα φυλλοβόλα δέντρα, η άμεση αποψίλωση και αναδάσωση κ.α. Οι προτάσεις αυτές υλοποιήθηκαν, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς σχέδιο. Η ζημιά που έκανε η φωτιά ωχριά μπροστά στη μη αναστρέψιμη καταστροφή που ήδη έγινε στο οικοσύστημα.
Η παραπληροφόρηση διέπει και τις μεταπυρικές πρωτοβουλίες. Ο ακροατής, που δεν έχει καμιά επιστημονική γνώση για τη λειτουργία των οικοσυστημάτων, βομβαρδίζεται από τηλεοπτικές συζητήσεις για τις επιπτώσεις της φωτιάς στο περιβάλλον και στην υγεία όλων μας, όπου περισσεύει η καταστροφολογία. Νιώθει ότι η ζωή του θα τελειώσει μέσα σε πλημμύρες εξαιτίας των δασών που κάηκαν. Είναι φοβαρό για τα παιδιά-ακροατές από τη μία να τους ζητάμε να μορφωθούν περισσότερο για να ζήσουν καλύτερα στο μέλλον, και από την άλλη να ακούν ότι στο χώρο που ζουν δεν υπάρχει αυτό το μέλλον.
Παγιδευμένοι σ' αυτό το κλίμα, οι πολίτες ζητούν την άμεση λήψη μέτρων, ασκώντας ισχυρή πίεση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, που στη συνέχεια μεταφέρεται στην κυβέρνηση' η τελευταία, αντί να λειτουργήσει ως βαλβίδα εκτόνωσης της κατάστασης, μεταφέρει με τη σειρά της την πίεση στις Δασικές Υπηρεσίες. Οι εντολές αποκατάστασης των καμένων εκτάσεων έχουν μόνο ποσοτικές παραμέτρους. Ποτέ ποιοτικές. Κανέναν δεν ενδιαφέρει τι φυτεύεται, αρκεί οι φυτεύσεις να καλύπτουν μεγάλη έκταση. Στο πληγωμένο από τη φωτιά οικοσύστημα καλούνται τα σχολεία, οι φορείς, οι σύλλογοι, οι πολίτες γενικά, να συμμετάσχουν σε άχρηστες και πολλές φορές επιζήμιες αναδασώσεις. Αγνοείται απ' όλους ότι η φύση έχει προστατέψει και έχει φυλάξει πλούσιο αναγεννητικό υλικό, που είναι έτοιμο να ξαναδημιουργήσει το δάσος. Βαριά μηχανήματα, προκειμένου να ανοίξουν χώρους φύτευσης, ξηλώνουν τους θάμνους, που θα παραβλάσταιναν σύντομα και θα προστάτευαν άμεσα το έδαφος. Οι σπόροι των πεύκων σκεπάζονται με το χώμα του οργώματος ή συνθλίβονται από τις ρόδες των οχημάτων. Στη θέση των ντόπιων, άριστα προσαρμοσμένων, φυτών τοποθετείται ό,τι διαθέσιμο έχουν τα κρατικά φυτώρια, όπως αγγελικές, πικροδάφνες, πυράκανθοι, που προορίζονται για τα πάρκα ή τις αυλές των σπιτιών και είναι τελείως ακατάλληλα για δασικά οικοσυστήματα.Ο φόβος των πλημμυρών οδηγεί στην υπερβολή των αντιπλημμυρικών έργων. Υπερεκτιμώντας την προστασία που προσφέρουν τα δάση από τις πλημμύρες, φορείς όπως η Δασική Υπηρεσία και οι Οργανισμοί Αποχέτευσης κατασκευάζουν φράγματα λίγα μόλις μέτρα μακρύτερα το ένα από το άλλο. Ωστόσο, τα φράγματα οικολογικά κάνουν το μικρότερο κακό. Μεγαλύτερο προκαλούν τα αντιδιαβρωτικά έργα. Για την προστασία του εδάφους από τη διάβρωση σε περίπτωση ισχυρής βροχής τοποθετούνται τα τελευταία χρόνια χιλιάδες μέτρα ξηρών κλαδιών, που προέρχονται από τα καμένα δέντρα, ή και ολόκληρων κορμών. Τα κλαδοπλέγματα και τα κορμοδέματα, όπως ονομάζονται, τοποθετούνται σε γραμμές, κατά μήκος των χωροσταθμικών καμπυλών, σε απόσταση 10 μέτρων περίπου η μία γραμμή από την άλλη. Οι εμπνευστές τους θεώρησαν ότι, όταν η αναγέννηση του οικοσυστήματος αρχίσει από μόνη της να προστατεύει το έδαφος, τα κλαδοπλέγματα, ως οργανική ύλη, θα έχουν αποσυντεθεί. Δεν υπολόγισαν, όμως, ότι οι σαπροφυτικοί μύκητες δυσκολεύονται να αναπτυχθούν στις ιδιαίτερα θερμές και ξηρές μεσογειακές κλιματικές συνθήκες. Όταν υπάρχουν κλαδοπλέγματα που τρία χρόνια μετά την τοποθέτησή τους δεν έχουν ακόμη χάσει της ξηρές βελόνες τους, πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να διαλυθεί ένα κλαδί πάχους 2 έως 3 εκατοστών; Έτσι, τοποθετούνται στα δάση μας χιλιάδες μέτρα ξηρής, ιδιαίτερα εύφλευκτης ύλης σε διάταξη καύσης. Το 1998 μεγάλο μέρος της Πεντέλης ξανακάηκε μέσα σε τρία χρόνια, καθώς η φωτιά εκμεταλλεύτηκε αυτές τις κατασκευές για την εξάπλωσή της. Σε 17,000 στρέμματα διπλοκαμένου δάσους η υποβάθμιση του οικοσυστήματος είναι μη αναστρέψιμη. Πραγματική καταστροφή.
Πρέπει, τέλος, να αναφερθούν και οι πρωτόγνωρες για την Ελλάδα φωτιές που κατάκαψαν μεγάλα τμήματα της Πίνδου και του Μαίναλου. Δυστυχώς, η επιστημονική καταγραφή δεν έχει ακόμη μελετήσει αυτές τις πυρκαγιές, γιατί είναι σπανιότατες. Ελπίζουμε και πιστεύουμε ότι και στην περίπτωση αυτή, η φύση θα κάνει τη δουλειά της με τον τρόπο που αυτή γνωρίζει. Όπως έκανε πάντα.
"Ας δούμε την πραγματικότητα κατάματα, χωρίς στρουθοκαμηλισμούς, και ας μεταφέρουμε τις γνώσεις που αποκτούμε έξω από αυτή την αίθουσα. Υπάρχουν εκατομμύρια αυτιά που είναι πρόθυμα να μας ακούσουν". Ο άνθρωπος που μιλά με τόση θέρμη στην ημερίδα στη Θεσσαλονίκη ξέρει καλά τι λέει. Ο Γιώργος Ευτυχίδης, συντονιστής στο δίκτυο ΠΥΡ-ΣΟΣ - στο οποίο συμμετέχουν οι σημαντικότεροι Έλληνες επιστήμονες που ασχολούνται με το θέμα των δασικών πυρκαγιών - είναι άριστος γνώστης του φαινομένου. Ο κόσμος σήμερα είναι ευαισθητοποιημένος περισσότερο από κάθε άλλη εποχή για τα δάση μας. Πρέπει να εκμεταλλευτούμε αυτό το ενδιαφέρον ώστε να τον ενημερώσουμε. Η φωτιά είναι ιδιαίτερα σημαντική για τη διατήρηση των μεσογειακών οικοσυστημάτων και αποτελεί επαναλαμβανόμενο φαινόμενο. Αυτοί που διατυπώνουν δημόσιο λόγο πρέπει να εκπαιδεύσουν τους πολίτες να ζουν με τις φωτιές, εκφραζόμενοι με περισσή ευαισθησία και κυρίως γνώση. Δεν γίνονται καλύτεροι οι τρομοκρατημένοι πολίτες. Χρειάζεται επίσης γενναιότητα. Είναι δύσκολο να λες δημόσια ότι πρέπει να μειωθούν οι αναδασώσεις, ότι ο εμπλουτισμός με φυλλοβόλα είναι μια εγκληματική οικολογικά ενέργεια, ότι με τα κλαδοπλέγματα είναι σαν να τοποθετείς μπαρούτι στο δάσος που αναγεννιέται, ότι η Πολιτεία πρέπει να σταματήσει τη δαπάνη δισεκατομμυρίων για άχρηστες παρεμβάσεις, δίνοντας οικονομικό κίνητρο σε όσους επωφελούνται ώστε να προκαλέσουν νέες πυρκαγιές.
Τα ελληνικά δάση επιβίωσαν σε μια περιοχή όπου αναπτύχθηκε ένας υψηλού βαθμού πολιτισμός, ο οποίος βασίστηκε πολύ στην ξυλεία. Οι Έλληνες μεγαλούργησαν σαν θαλασσοκράτορες χρησιμοποιώντας ξύλινα πλοία. Το ξύλο βοήθησε να κτιστεί η Ακρόπολη και τ' άλλα θαυμαστά μνημεία. Τα δάση επιβίωσαν από δεκάδες πολεμικές επιχειρήσεις με εισβολείς και εμφύλιους πολέμους. Άντεξαν και προστάτεψαν τον κατατρεγμένο λαό κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Κι όμως, αυτά τα δάση κινδυνεύουν στις μέρες μας με αφανισμό, από το ζήλο και την αγάπη που τους δείχνει η σημερινή ευημερούσα κοινωνία μας.
Κείμενο: Παύλος Κωνσταντινίδης (Ερευνητής του ΕΘ.Ι.Α.ΓΕ)
Πηγή: Γαιόραμα (Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2001)
Posted by kalliopi at 2:32 PM
Δευτέρα 2 Ιουλίου 2007
Τα σπίτια σε ένα-δύο χρόνια ξαναχτίζονται. Το δάσος θέλει εκατό χρόνια για να ξαναγίνει
KERRY KING
Απεστάλη: 02/07/2007, 17:01:43)
To έλαβα με e-mail σήμερα, δεν ξέρω τον συγγραφέα του.
Σας το παραθέτω χωρίς σχόλια από μεριάς μου.....
Οι απόψεις είναι σαν τις κωλότρυπες – ο καθένας έχει από μία.
Οι καταγγελίες δεν είναι σαν τις κωλότρυπες – ο καθένας έχει από δέκα.
Αυτές τις μέρες κάθε πολιτικάντης, κάθε συνδικαλιστής και κάθε δημοσιογράφος καλλιεργεί την καρριέρα του πάνω στις στάχτες του Δρυμού.
Μέσα από την ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα σκουπιδιών παραπληροφόρησης σταχυολογώ τα ακόλουθα :
Η φωτιά ξεκίνησε την Τετάρτη από το Στεφάνι, όταν ένα πευκάκι κάτω από ένα πυλώνα υψηλής τάσης έπιασε φωτιά, προφανώς από σπίθες των καλωδίων
Το μοναδικό (!) πυροσβεστικό όχημα της περιοχής έφτασε εντός λεπτών, αλλά το κανόνι της μάνικας δεν λειτούργησε. Οι πυροσβέστες έφυγαν για να «ενημερώσουν» και ο κόσμος τράβαγε φωτογραφίες με τα κινητά. (Αυτόπτης μαρτυρία της Κύρας Αδάμ στην πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ το Σάββατο. Δεν την διέψευσε κανείς).
Το πρωί της Πέμπτης ο δασάρχης Βοιωτίας ειδοποίησε την Πολιτική Προστασία, οτι κατά την εμπειρία του η φωτιά θα απειλήσει το Δρυμό. Η φωτιά έφτασε στο Δρυμό στις πέντε το απόγευμα, δηλαδή μετά από επτά ώρες.
Το απόγευμα της Πέμπτης στις επτά ο αντιδήμαρχος Αχαρνών μαζί με το Δασάρχη Πάρνηθας ανέβηκαν να εξετάσουν την κατάσταση για να δουν αν πρέπει να εκκενώσουν την κατασκήνωση στο Φλαμπούρι. Βρήκαν τη φωτιά στη βίλλα του Παπαδόπουλου. Τηλεφώνησαν στο Φούρλα, στην Πολιτική Προστασία, ο οποίος τους είπε να μην ανησυχούν γιατί η φωτιά είναι στα Δερβενοχώρια. Ο Δασάρχης είπε «Πάει την χάσαμε την Πάρνηθα». Μέσα στις επόμενες δύο ώρες είχαν καεί η Αγ. Τριάδα, το ΣΕΓΑΣ, η Κυρά, το Κεραμίδι, ο Αγ. Γεώργιος και ο Αέρας, δηλαδή ο πυρήνας του Δρυμού.
Η Πυροσβεστική ισχυρίστηκε «έλλειψη αντιπυρικών ζωνών» και «δυσπρόσιτο της περιοχής». Εκατοντάδες Εφεδροι, μικρά τμήματα Ειδικών Δυνάμεων, Εκαμίτες, ορειβάτες, κομμουνιστές φυσιολάτρες και Αλβανοί λαθρέμποροι ναρκωτικών γνωρίζουν οτι ο Δρυμός διασχίζεται εξ ολοκλήρου από δασικούς δρόμους πλάτους οκτώ μέτρων με διάσπαρτες τσιμεντένιες δεξαμενές νερού. Θυμηθείτε από πού γεμίζαμε τα παγούρια στηνπεριοχή του Αη Γιώργη και στην τριανταπεντάρα ΣΕΓΑΣ – Αυλώνα.
Θα μπορούσα να αναφέρω άλλα πενήντα τέτοια κομματάκια του πάζλ. Αυτά δεν είναι ούτε φήμες, ούτε κουτσομπολιά, ούτε εμπιστευτικές πληροφορίες που μόνο εγώ έχω. Είναι δημοσιοποιημένη πληροφορία από την Τηλεόραση. Βέβαια προϋπόθεση είναι να φοράει ο «πεφωτισμένος» τηλεθεατής τις ειδικές ηλεκτρονικές ωτασπίδες που κόβουν τις κραυγές και τις μαλακίες και αφήνουν να περνάει η ουσία.
Και αν σας στενοχώρησαν και εξόργισαν τα παραπάνω, θέλω να σας πω οτι δεν είναι τα χειρότερα. Αυτά θα μπορούσαν να είναι τραγικές ανεπάρκειες σε μια κρίσιμη στιγμή. Θα παίρναμε μερικά κεφάλια και το θέμα θα τελείωνε.
Οχι, αδέρφια ! Το χειρότερο είναι οτι η καταστροφή της Πάρνηθας ήταν προγραμματισμένη από το Επιχειρησιακό Δόγμα της Πυροσβεστικής.
Θυμηθείτε ποιό είναι !
Κατά σειρά προτεραιότητας προστατεύουμε ανθρώπινες ζωές, περιουσίες, φυσικό περιβάλλον.
Οταν καίγεται ένα δάσος η Πυροσβεστική κάνει αμυντικό κλοιό γύρω από κτίσματα. Και επειδή σχεδόν σε κάθε δάσος υπάρχουν κτίσματα, νόμιμα ή αυθαίρετα, όλα τα δάση είναι στη λίστα μελλοθανάτων.
Μη σας κάνει εντύπωση που καιγόταν η Κυρά και τα οχήματα ήταν στο Καζίνο – εφάρμοζαν το Δόγμα.
Καταπληκτική δήλωση του Αρχηγού της Πυροσβεστικής κ. Κόη. Την παραθέτω σχεδόν αυτολεξεί :
«Ερχόμουν με το ελικόπτερο από τη φωτιά στην Αργαλαστή και πετώντας πάνω από την Αυλίδα είδα οτι η φωτιά είχε πλησιάσει τα σπίτια. Με δική μου πρωτοβουλία απέσυρα τέσσερα αεροπλάνα από την Πάρνηθα και τα έστειλα στο Σχηματάρι.»
Ασχετα από το γεγονός οτι ο εν λόγω κύριος είναι ένας γραφειοκράτης μπουχέσας, πρέπει να συνειδητοποιήσετε οτι εφήρμοζε κατά γράμμα και με πρωτοβουλία το Δόγμα της Πυροσβεστικής. Δικαιούται τιμητική διάκριση !
Εδώ είναι η καρδιά του προβλήματος και για άλλη μία φορά δεν ασχολείται κανείς με το μοναδικό που έχει σημασία.
Σε αντιδιαστολή σας παραθέτω φράση από το διάγγελμα του Κύπριου Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου σχετικά με τη φωτιά στο Τρόοδος :
«Τα σπίτια σε ένα-δύο χρόνια ξαναχτίζονται. Το δάσος θέλει εκατό χρόνια για να ξαναγίνει».
Μάλιστα, αδέρφια, οι Κύπριοι ...
Μην ασχολείστε με αποδόσεις ευθυνών – Σκύψτε το κεφάλι και κλάψτε.
Απεστάλη: 02/07/2007, 17:01:43)
To έλαβα με e-mail σήμερα, δεν ξέρω τον συγγραφέα του.
Σας το παραθέτω χωρίς σχόλια από μεριάς μου.....
Οι απόψεις είναι σαν τις κωλότρυπες – ο καθένας έχει από μία.
Οι καταγγελίες δεν είναι σαν τις κωλότρυπες – ο καθένας έχει από δέκα.
Αυτές τις μέρες κάθε πολιτικάντης, κάθε συνδικαλιστής και κάθε δημοσιογράφος καλλιεργεί την καρριέρα του πάνω στις στάχτες του Δρυμού.
Μέσα από την ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα σκουπιδιών παραπληροφόρησης σταχυολογώ τα ακόλουθα :
Η φωτιά ξεκίνησε την Τετάρτη από το Στεφάνι, όταν ένα πευκάκι κάτω από ένα πυλώνα υψηλής τάσης έπιασε φωτιά, προφανώς από σπίθες των καλωδίων
Το μοναδικό (!) πυροσβεστικό όχημα της περιοχής έφτασε εντός λεπτών, αλλά το κανόνι της μάνικας δεν λειτούργησε. Οι πυροσβέστες έφυγαν για να «ενημερώσουν» και ο κόσμος τράβαγε φωτογραφίες με τα κινητά. (Αυτόπτης μαρτυρία της Κύρας Αδάμ στην πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ το Σάββατο. Δεν την διέψευσε κανείς).
Το πρωί της Πέμπτης ο δασάρχης Βοιωτίας ειδοποίησε την Πολιτική Προστασία, οτι κατά την εμπειρία του η φωτιά θα απειλήσει το Δρυμό. Η φωτιά έφτασε στο Δρυμό στις πέντε το απόγευμα, δηλαδή μετά από επτά ώρες.
Το απόγευμα της Πέμπτης στις επτά ο αντιδήμαρχος Αχαρνών μαζί με το Δασάρχη Πάρνηθας ανέβηκαν να εξετάσουν την κατάσταση για να δουν αν πρέπει να εκκενώσουν την κατασκήνωση στο Φλαμπούρι. Βρήκαν τη φωτιά στη βίλλα του Παπαδόπουλου. Τηλεφώνησαν στο Φούρλα, στην Πολιτική Προστασία, ο οποίος τους είπε να μην ανησυχούν γιατί η φωτιά είναι στα Δερβενοχώρια. Ο Δασάρχης είπε «Πάει την χάσαμε την Πάρνηθα». Μέσα στις επόμενες δύο ώρες είχαν καεί η Αγ. Τριάδα, το ΣΕΓΑΣ, η Κυρά, το Κεραμίδι, ο Αγ. Γεώργιος και ο Αέρας, δηλαδή ο πυρήνας του Δρυμού.
Η Πυροσβεστική ισχυρίστηκε «έλλειψη αντιπυρικών ζωνών» και «δυσπρόσιτο της περιοχής». Εκατοντάδες Εφεδροι, μικρά τμήματα Ειδικών Δυνάμεων, Εκαμίτες, ορειβάτες, κομμουνιστές φυσιολάτρες και Αλβανοί λαθρέμποροι ναρκωτικών γνωρίζουν οτι ο Δρυμός διασχίζεται εξ ολοκλήρου από δασικούς δρόμους πλάτους οκτώ μέτρων με διάσπαρτες τσιμεντένιες δεξαμενές νερού. Θυμηθείτε από πού γεμίζαμε τα παγούρια στηνπεριοχή του Αη Γιώργη και στην τριανταπεντάρα ΣΕΓΑΣ – Αυλώνα.
Θα μπορούσα να αναφέρω άλλα πενήντα τέτοια κομματάκια του πάζλ. Αυτά δεν είναι ούτε φήμες, ούτε κουτσομπολιά, ούτε εμπιστευτικές πληροφορίες που μόνο εγώ έχω. Είναι δημοσιοποιημένη πληροφορία από την Τηλεόραση. Βέβαια προϋπόθεση είναι να φοράει ο «πεφωτισμένος» τηλεθεατής τις ειδικές ηλεκτρονικές ωτασπίδες που κόβουν τις κραυγές και τις μαλακίες και αφήνουν να περνάει η ουσία.
Και αν σας στενοχώρησαν και εξόργισαν τα παραπάνω, θέλω να σας πω οτι δεν είναι τα χειρότερα. Αυτά θα μπορούσαν να είναι τραγικές ανεπάρκειες σε μια κρίσιμη στιγμή. Θα παίρναμε μερικά κεφάλια και το θέμα θα τελείωνε.
Οχι, αδέρφια ! Το χειρότερο είναι οτι η καταστροφή της Πάρνηθας ήταν προγραμματισμένη από το Επιχειρησιακό Δόγμα της Πυροσβεστικής.
Θυμηθείτε ποιό είναι !
Κατά σειρά προτεραιότητας προστατεύουμε ανθρώπινες ζωές, περιουσίες, φυσικό περιβάλλον.
Οταν καίγεται ένα δάσος η Πυροσβεστική κάνει αμυντικό κλοιό γύρω από κτίσματα. Και επειδή σχεδόν σε κάθε δάσος υπάρχουν κτίσματα, νόμιμα ή αυθαίρετα, όλα τα δάση είναι στη λίστα μελλοθανάτων.
Μη σας κάνει εντύπωση που καιγόταν η Κυρά και τα οχήματα ήταν στο Καζίνο – εφάρμοζαν το Δόγμα.
Καταπληκτική δήλωση του Αρχηγού της Πυροσβεστικής κ. Κόη. Την παραθέτω σχεδόν αυτολεξεί :
«Ερχόμουν με το ελικόπτερο από τη φωτιά στην Αργαλαστή και πετώντας πάνω από την Αυλίδα είδα οτι η φωτιά είχε πλησιάσει τα σπίτια. Με δική μου πρωτοβουλία απέσυρα τέσσερα αεροπλάνα από την Πάρνηθα και τα έστειλα στο Σχηματάρι.»
Ασχετα από το γεγονός οτι ο εν λόγω κύριος είναι ένας γραφειοκράτης μπουχέσας, πρέπει να συνειδητοποιήσετε οτι εφήρμοζε κατά γράμμα και με πρωτοβουλία το Δόγμα της Πυροσβεστικής. Δικαιούται τιμητική διάκριση !
Εδώ είναι η καρδιά του προβλήματος και για άλλη μία φορά δεν ασχολείται κανείς με το μοναδικό που έχει σημασία.
Σε αντιδιαστολή σας παραθέτω φράση από το διάγγελμα του Κύπριου Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου σχετικά με τη φωτιά στο Τρόοδος :
«Τα σπίτια σε ένα-δύο χρόνια ξαναχτίζονται. Το δάσος θέλει εκατό χρόνια για να ξαναγίνει».
Μάλιστα, αδέρφια, οι Κύπριοι ...
Μην ασχολείστε με αποδόσεις ευθυνών – Σκύψτε το κεφάλι και κλάψτε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
