και νομιζω οτι την χανουμε την μαχη...
ημερα πενθους η σημερινη για τους Ανθρωπους.
τα ανθρωπακια κοιτανε πως θα αποποιηθουν ευθυνες, πως θα εκμεταλευθουν την κατασταση, ή γενικως στ αρχιδια τους η Παρνηθα (οι ταβερνες και το καζινο ειναι ανεπαφα).
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Σήμερα είναι όντως μια μέρα πένθους, μια μέρα μαύρη. Κάθε φορά που χάνεται ένα κομμάτι φύσης, πεθαίνει ένα κομμάτι του εαυτού μου και φοβάμαι πως δεν έχουν απομείνει και πολλά.
Βλέποντας τις στάχτες της φωτιάς της Πάρνηθας να σωρεύονται στα μπαλκόνια, στα αυτοκίνητα, στους δρόμους και να τα τυλίγουν σαν ένα γκρίζο χαλί, αναρωτιέμαι αν ακόμη και στην πλέον κρίσιμη φάση της ύπαρξης του τελευταίου δάσους της Αττικής, έχουμε μετριάσει την αλαζονεία μας και την αδιαφορία μας για την προστασία της μητέρας φύσης.
Ενδιαφερόμαστε για το αν θα καεί το (άδειο πλέον από ανθρώπους και αξίες) Μον Παρνές ή αν θα εκλείψει το τελεφερίκ και χάνουμε την ουσία του θέματός. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το γεγονός ότι η Πάρνηθα είναι (ήταν) από τα ελάχιστα πλέον (προστατευόμενα?) Εθνικά μας Πάρκα. 900 είδη χλωρίδας (πυκνής, που υπήρξε εμπόδιο στην πυρόσβεση κατά τον κ. Πολύδωρα), πολλά ενδημικά και σπάνια θα χαθούν, 113 είδη πουλιών, πολλά από αυτά σπάνια, χάσαν τις φωλιές και τα λημέρια τους και θα αναγκαστούν να αλλάξουν τόπους και να οδηγηθούν σε εξαφάνιση. Αλλά αυτό που μου προκαλεί απίστευτη λύπη, είναι η εξόντωση των λίγων τελευταίων ελαφιών της χώρας μας, που είχαν βρει εκεί καταφύγιο. Αν και υπόκεινται στην απύθμενη βαρβαρότητα και ηλιθιότητα του κάθε ανεγκέφαλου λαθρο"κυνηγού" που τα καταδιώκει παρανόμως στα ποτάμια και τους νερόλακκους που μαζεύονται, κατάφεραν να επιβιώσουν και να διατηρήσουν τον βιότοπο τους.
Πότε επιτέλους θα σταματήσουμε, όταν δεν θα υπάρχει τίποτε άλλο να γίνει θύμα της βαρβατότητάς μας? Τι δικαιολογία θα μπορέσουμε να σκαρφιστούμε για να κοιμίσουμε τις συνειδήσεις μας και τι θα κληρονομήσουμε στους απογόνους μας που δεν θα μπορέσουν να αντικρίσουν ποτέ το χρώμα της ζωντανής φύσης και να οσμιστούν τα αρώματά της; Ότι πράξαμε ότι μπορούσαμε για το καλό τους; Ότι δεν είχαμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε τα "στοιχεία της φύσης"; Ότι εμείς δεν είμαστε υπεύθυνοι και αυτοί που είναι έκαναν ότι μπορούσαν;
Σήμερα είναι ημέρα πένθους, είναι ημέρα απαξίωσης της ανθρώπινης ύπαρξης, είναι ημέρα αποστροφής από τις τακτικές και μεθόδους που μας οδήγησαν μέχρι εδώ. Είναι ώρα να ταρακουνήσουμε την όποια τοπική ή καθολική εξουσία, να εξεγερθούμε ενάντια σε όποια ανθρώπινη επέμβαση στο περιβάλλον. Είναι πλέον πολύ αργά για να σώσουμε την ουσία, αλλά ας σώσουμε τουλάχιστο ότι απέμεινε από την αξιοπρέπεια και την αρμονία της ύπαρξής μας.
Αυτές τις μέρες βλέπω σε πολλά blog μακροσχελή σχόλια από αγανακτισμένους και αγανακτισμένες. Εντάξει, συμφωνώ, αλλά διαφωνώ στο να μείνουμε μόνο να φωνάζουμε, 2-3 μέρες μετά το τραγικό συμβάν.
Κάποια στιγμή θα περάσει το καλοκαίρι και θα μπει το φθινόπωρο. Ας πούμε, σε περίπου 100 μέρες από σήμερα.
Λέτε, σε 100 μέρες από σήμερα, να μας δίνει η ιδέα τα ίδια φτερά, ώστε αντί να ΓΡΑΦΟΥΜΕ 100 σειρές αγανακτισμένο κείμενο, να πάμε πρωί-πρωί, να πιάσουμε μια τσάπα και μέχρι το μεσημέρι να έχουμε φυτέψει 5-10 δεντράκια ο καθένας ?
Είναι κοπιαστική δουλειά. Το λέω εκ πείρας ! Και εκ πείρας σας λέω, ότι 100 μέρες είναι πολύς καιρός....
(Υ.Γ. Δεν τα έχω με κανέναν προσωπικά. Απλά, μην αφήσουμε ΑΛΛΗ ΜΙΑ πυρκαγιά στα ίδια και στα ίδια μεγάλα λόγια)
Δημοσίευση σχολίου