ποσο γρηγορα θα ξεχαστουν τα καμενα δαση?

πολλοι τα ξεχασαν ηδη.
εξαλλου δεν ειχαν πατησει το ποδι τους ποτε σ αυτα.
η τεχνητη πραγματικοτητα της καθημερινοτητας τους, δεν περιειχε βουνα και δαση.
απο την τηλεοραση τα εβλεπαν, απο την τηλεοραση συνεπασχαν εξ αποστασεως οταν καιγονταν, η τηλεοραση τους βοηθαει να ξεχασουν βλεποντας σηριαλς, ποδοσφαιρο ή τις προεκλογικες κοκορομαχιες.
για αυτους που τα δαση ηταν μερος της πραγματικοτητας τους, η εικονα ειναι απογοητευτικη.
καμενα δεντρα, αδεια λαγουμια, σταχτη, σιωπη.

σε αυτη την σταχτη ομως κρυβεται η ζωη, περιμενοντας τις πρωτες βροχες.
τα δαση θα ξαναγινουν δαση, αν τα αφησουμε ησυχα.
αν...

ηδη αρχισαν να δουλευουν τα αλυσοπριονα - τονοι ξυλειας για τα τζακια των ευπορων κατοικων των πολεων.
και εδω εχω μια απορια: τα δεντρα που κοβονται τα ελεγχει δασολογος?
γιατι ειδα να κοβουν δεντρα με καψαλισμενη φλουδα, απο την ριζα.

ξερω οτι δεν θα προλαβω να ξαναδω τα δαση που περπατησα, ως δαση.
θα συνεχισω να τα περπαταω ομως.
σημερα περπατησα λιγο στην καμενη Πεντελη.
ενα αγαπημενο τοπιο που γνωριζω απο παιδι και καταληξε αγνωριστο.
και μεσα στην μαυριλα, η ελπιδα:

σποροι πευκου ετοιμοι να ξαναφτιαξουν το δασος.
ο ανεμος εξακολουθει να τους διασκορπιζει στο βουνο.


και ενας επιζησας γεματος σταχτη, αλλά με την ζωη στα ματια του να λαμπει