Σκαντζοχοιράκι, ανθρωποι και Ανθρωποι...

*
διαβασα αυτο, στο μπλογκ Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ

επειδη εχω ζησει αναλογες καταστασεις, το παραθετω αυτουσιο.
και φυσικα χαιρομαι οταν ανακαλυπτω εναν ακομη Ανθρωπο αναμεσα στα ανθρωπακια.

Σκαντζοχοιράκι

Μέχρι σήμερα αναρωτιέμαι
για το πόσα χιλιόμετρα είχε διανύσει
για να καταλήξει
στον κήπο μου
(είχε έρθει με την μεγάλη πυρκαγιά
στον Υμηττό το 92’)
φοβισμένο και απρόσιτο
με δυο μικρά, σαν χάντρες ματάκια
Θυμάμαι
ανεβοκατέβαινε την τσιμεντένια σκάλα τα βράδια
έτρωγε κρυφά τα φρούτα που του αφήναμε
και καμιά φορά μας άφηνε να το πλησιάσουμε
-κάθε μέρα και πιο πολύ-
Ένα βράδυ όμως γυρίζοντας σπίτι δεν το βρήκα
Υπέθεσα ότι θα έφυγε
μέχρι που διέκρινα μια κόκκινη γραμμή
στο τσιμέντο του κήπου
Την ακολούθησα μέχρι έξω στους θάμνους
και το βρήκα εκεί
άψυχο, σακατεμένο
Κοίταξα γύρω
Δυο σκιές κρύφτηκαν πίσω από μια γωνιά
Φώναξα «πούστηδες, αν έχετε αρχίδια βγείτε έξω να σας δω»
Άκουσα βήματα να απομακρύνονται γρήγορα
Πήρα το φτυάρι από την αποθήκη
Είπα στην μάνα μου και στον αδερφό μου να μη βγουν έξω
Ένιωσα μάτια πίσω από γρίλιες και στόρια
να με κατασκοπεύουν
Είχαν την γειτονιά πάλι δική τους
Την όμορφη, ήσυχη γειτονιά
με το κοντοκουρεμένο γκαζόν
και τα περιποιημένα τριαντάφυλλα
με το super market,
την παιδική χαρά και την εκκλησία
Βύθισα το φτυάρι στο χώμα.

νασαι καλα Βασιλη!